IFRS 4 قراردادهای بیمه

هدف
دامنه کاربرد
ابزارهای مشتقه تعبیه شده
تفکیک اجزای سپرده
شناخت و اندازه گیری
معافیت موقت از برخی استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی
      آزمون کفایت بدهی
    کاهش ارزش داراییهای بیمه اتکایی
معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹
    واحد تجاری پذیرنده
    معافیت موقت از برخی الزامات استاندارد بین المللی حسابداری ۲۸
تغییر در رویه های حسابداری
    نرخهای جاری بهره در بازار
    تداوم رویه های موجود
    احتیاط
    حاشیه سودهای آتی سرمایه گذاری
    حسابداری سایه
قراردادهای بیمه تحصیل شده در ترکیب تجاری یا انتقال پرتفوی
ویژگیهای مشارکت اختیاری 
      ویژگیهای مشارکت اختیاری در قراردادهای بیمه
    ویژگیهای مشارکت اختیاری در ابزارهای مالی
ارائه
رویکرد پوششی 
    ارتباط با الزامات دیگر
افشا

تشریح مبالغ شناسایی شده

ماهیت و میزان ریسک ناشی از قرارداد های بیمه

افشا درباره معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹
افشا درباره رویکرد پوششی
تاریخ اجرا و گذار

افشا
اختصاص مجدد داراییهای مالی
بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۴ همراه با استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹
    معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ رویکرد پوششی
پیوستها
الف. اصطلاحات تعریف شده

ب. تعریف قرارداد بیمه

قراردادهای بیمه
هدف

 
1. هدف این استاندارد، تعیین نحوه گزارشگری مالی قراردادهای بیمه توسط واحد تجاری صادر کننده این قراردادها در این استاندارد بیمه گر نامیده می‌شود تا زمان تکمیل مرحله دوم پروژه هیئت درباره قراردادهای بیمه است. این استاندارد به طور خاص موارد زیر را الزام می‌کند.

الف. بهبود محدود حسابداری قراردادهای بیمه توسط بیمه گران.

ب. افشای اطلاعاتی که مبالغ ناشی از قراردادهای بیمه در صورتهای مالی بیمه گر را مشخص و تشریح نماید و به استفاده کنندگان صورتهای مالی مزبور کمک کند تا مبلغ زمانبندی و عدم اطمینان مربوط به جریانهای نقدی آتی قراردادهای بیمه را درک نمایند.

دامنه کاربرد

2. واحد تجاری باید این استاندارد را برای موارد زیر بکار گیرد:
الف. قراردادهای بیمه شامل قراردادهای بیمه اتکایی صادر شده و قراردادهای بیمه اتکایی نگهداری شده.
ب. ابزارهای مالی صادر شده با ویژگی مشارکت اختیاری به بند ۳۵ مراجعه شود الزامات افشا درباره ابزارهای مالی شامل ابزارهای مالی دارای این ویژگیها در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ ابزارهای مالی افشا تعیین شده است.

3. در این استاندارد به استثنای موارد زیر سایر جنبه های حسابداری بیمه گر مانند حسابداری داراییهای مالی نگهداری شده توسط بیمه گران و بدهیهای مالی صادر شده توسط بیمه گران به استاندارد بین المللی حسابداری ۳۲ ابزارهای مالی ارائه استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ و استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ ابزارهای مالی مراجعه شود)، مطرح نمی‌شود:
الف. طبق بند ۲۰ الف، بیمه گران مجاز هستند در صورت احراز شرایطی معین معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار گیرند.
ب. طبق بند ۳۵ب بیمه گران مجاز هستند رویکرد پوششی را برای داراییهای مالی اختصاص یافته بکار گیرند؛ و
پ. طبق بند ۴۵ بیمه گران مجاز هستند در شرایطی خاص تمام یا برخی از داراییهای مالی خود را به گونه ای تجدید طبقه بندی کنند که داراییها به ارزش منصفانه از طریق سود یا زبان دوره اندازه گیری شود.

4. واحد تجاری نباید این استاندارد را برای موارد زیر بکار گیرد:
الف. ضمانت نامه های محصول که بطور مستقیم توسط تولید کننده، عمده فروش با خرده فروش صادر میشود به استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۵ درآمد عملیاتی حاصل از قرارداد با مشتریان و استاندارد بین المللی حسابداری ۳۷ ذخایر بدهیهای احتمالی و داراییهای احتمالی مراجعه شود).
ب. داراییها و بدهیهای کارفرمایان در طرحهای مزایای کارکنان به استاندارد بین المللی حسابداری ۱۹ مزایای کارکنان و استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۲ پرداخت مبتنی بر سهام مراح اجعه شود و تعهدات مزایای پایان خدمت که به به موجب طرحهای بازنشستگی با مزایای معین به استاندارد بین المللی حسابداری ۲۶ حسابداری و گزارشگری توسط طرحهای مزایای بازنشستگی مراجعه شود) گزارش می‌شود.
پ. حقوق قراردادی یا تعهدات قراردادی که مشروط به استفاده آتی با حق استفاده از یک قلم غیر مالی است برای مثال، برخی مخارج مجوز، حق امتیازها پرداختهای متغیر اجاره و اقلام مشابه و نیز تضمین ارزش باقیمانده برای اجاره کننده در یک اجاره به استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۶ اجاره ها استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۵ درآمد عملیاتی حاصل از قرارداد با مشتریان و استاندارد بین المللی حسابداری ۳۸ داراییهای نامشهود مراجعه شود).
ت. قراردادهای تضمین مالی مگر اینکه صادر کننده در گذشته به صراحت اظهار کرده باشد که این قراردادها را به عنوان قراردادهای بیمه در نظر میگیرد و حسابداری مربوط به قراردادهای بیمه را بکار گرفته باشد که در این مورد صادر کننده می‌تواند تصمیم به یم بگیرد استاندارد بین المللی حسابداری ۳۲ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ و استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ یا این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی را برای چنین قراردادهای تضمین مالی بکار گیرد. صادر کننده ممکن است این تصمیم را بر حسب هر قرارداد اتخاذ کند اما انتخاب صورت گرفته برای هر قرارداد، برگشت ناپذیر است.
ث. ما به ازای احتمالی پرداختنی یا دریافتنی در ترکیب تجاری به استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۳ ترکیبهای تجاری مراجعه شود).
ج. قراردادهای بیمه مستقیم که واحد تجاری آنها را نگهداری میکند یعنی قراردادهای بیمه مستقیم که در آن واحد تجاری بیمه گذار است. با وجود این بیمه گر واگذارنده باید این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی را در مورد قراردادهای بیمه اتکایی که نگهداری می‌کند بکار گیرد.

5. به منظور ساده شدن ارجاع این استاندارد هر واحد تجاری را که قرارداد بیمه صادر می‌کند بیمه گر می‌نامد، صرف نظر از اینکه صادر کننده مزبور برای مقاصد قانونی با نظارتی بیمه گر محسوب شود یا خیر تمام ارجاعات در بندهای (الف) تا ۳ (ب)، ۲۰ الف تا ۲۰ ص ۳۵ ب تا ۳۵، ۳۹ ب تا ۳۹ ز و ۴۶ تا ۴۹ به یک بیمه گر باید به عنوان ارجاع به ناشر یک ابزار مالی دارای ویژگی مشارکت اختیاری نیز تفسیر شود.

6. قرارداد بیمه اتکایی نوعی قرارداد بیمه است. بنابراین در این استاندارد تمام ارجاعات به قراردادهای بیمه برای قراردادهای بیمه اتکایی نیز کاربرد دارد.

ابزارهای مشتقه تعبیه شده
7. طبق استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ واحد تجاری ملزم به جدا کردن برخی ابزارهای مشتقه تعبیه شده از قرارداد میزبان اندازه گیری آنها به ارزش منصفانه و منظور نمودن تغییرات ارزش منصفانه در سود یا زبان دوره است. برای ابزارهای مشتقه تعبیه شده در قرارداد بیمه، استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ کاربرد دارد مگر اینکه ابزار مشتقه تعبیه شده، خود، یک قرارداد بیمه باشد.

8. به عنوان یک استثنا بر الزامات استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ ضرورتی ندارد که بیمه گر، اختیار بیمه گذار در فسخ قرارداد بیمه به مبلغ ثابت یا مبلغ مبتنی بر مبلغ ثابت و نرخ بهره را تفکیک کند و به ارزش منصفانه اندازه گیری نماید، حتی اگر قیمت اعمال متفاوت از مبلغ دفتری بدهی بیمه ای میزبان باشد با این وجود در صورتی الزامات استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ در مورد اختیار فروش با اختیار فسخ نقدی تعبیه شده در قرارداد بیمه کاربرد دارد که ارزش فسخ در واکنش به تغییر در یک متغیر مالی مانند قیمت با شاخص سهام یا کالا یا یک متغیر غیر مالی که مختص یک طرف قرارداد نیست، تغییر کند. افزون بر این در صورتی که توانایی دارنده برای اعمال اختیار فروش یا اختیار واگذاری نقدی بر اثر تغییر در چنین متغیری بالفعل شود، الزامات مزبور کاربرد دارد برای مثال اختیار فروشی که در صورت رسیدن شاخص بازار سهام به سطحی معین قابل اعمال می‌شود.

9. بند ۸ در مورد اختیار فسخ ابزار مالی دارای ویژگی مشارکت اختیاری نیز کاربرد دارد.

تفکیک اجزای سپرده
10. برخی قراردادهای بیمه شامل هر دو جزء بیمه و جزء سپرده است. در موارد زیر بیمه گر ملزم یا مجاز به تفکیک اجزای مزبور است.

الف. در صورت احراز هر دو شرط زیر تفکیک الزامی است:
    1. بیمه گر بتواند جزء سپرده (شامل هر گونه اختیار فسخ تعبیه شده را جداگانه یعنی بدون در نظر گرفتن جزء بیمه) اندازه گیری کند.
    2. رویه های حسابداری بیمه گر به طریقی دیگر آن را ملزم به شناسایی تمام تعهدات و حقوق ناشی از جزء سپرده نکند.
ب. در صورتی تفکیک مجاز است اما الزامی نیست که بیمه گر بتواند جزء سپرده را جداگانه، همانند مورد مندرج در (الف) (۱)، اندازه گیری کند اما رویه های حسابداری آن را ملزم نماید تمام تعهدات و حقوق ناشی از جزء سپرده را صرف نظر از مینای مورد استفاده برای اندازه گیری حقوق و تعهدات مزبور، شناسایی کند.
پ. اگر بیمه گر نتواند جزء سپرده را جداگانه همانند (الف) (۱) اندازه گیری کند، تفکیک ممنوع است.

11. مورد زیر مثالی است که رویه های حسابداری بیمه گر آن را ملزم به شناسایی واگذارنده جبران خسارت را از بیمه گر اتکایی دریافت میکند اما قرارداد مزبور بیمه گر واگذارنده را متعهد می‌نماید که در سالهای آنی خسارت را بازپرداخت کند. این تعهد ناشی از جزء سپرده است. اگر رویه های حسابداری بیمه گر واگذارنده، بدون شناسایی تعهد مربوط شناسایی جبران خسارت را به عنوان درآمد مجاز کند، تفکیک الزامی است.

12. به منظور تفکیک یک قرارداد بیمه گر باید:
الف. این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی را برای جزء بیمه بکار گیرد.
ب. استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را برای جزء سپرده بکار گیرد.

شناخت و اندازه گیری

معافیت موقت از برخی استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی
۱۳. بندهای ۱۰ تا ۱۲ استاندارد بین المللی حسابداری ۸ رویه های حسابداری تغییر در برآوردهای حسابداری و اشتباهات، معیارهای قابل استفاده توسط واحد تجاری برای ایجاد رویه حسابداری در مواردی که هیچ استانداردی بطور خاص برای یک قلم کاربرد ندارد را تعیین می‌کند. با این وجود این استاندارد بیمه گر را از بکارگیری آن معیارها در مورد رویه های حسابداری خود برای موارد زیر معاف می‌کند:
الف. قراردادهای بیمه که بیمه گر صادر می‌کند شامل مخارج تحصیل مربوط و داراییهای نامشهود مربوط، مانند موارد مطرح در بندهای ۳۱ و ۳۲؛ و
ب. قراردادهای بیمه اتکایی که بیمه گر نگهداری می‌کند.

14. با این وجود، این استاندارد بیمه گر را از بکارگیری برخی معیارهای مندرج در بندهای ۱۰ تا ۱۲ استاندارد بین المللی حسابداری ۸ معاف نمی‌کند. بطور خاص، یک بیمه گر :
الف. نباید هیچ ذخیره ای به عنوان بدهی در خصوص ادعاهای احتمالی آتی ناشی از قراردادهای بیمه ای شناسایی کند که در پایان دوره گزارشگری وجود ندارند مانند ذخایر حوادث طبیعی و ذخایر برابرسازی)
ب. باید آزمون کفایت بدهی مندرج در بندهای ۱۵ تا ۱۹ را اجرا کند.
پ. تنها در صورتی باید بدهی بیمه ای یا بخشی از بدهی بیمه ای را از صورت وضعیت مالی خود حذف کند که آن بدهی خاتمه یابد یعنی هنگامی که تعهد مشخص شده در قرارداد ایفا یا فسخ یا منقضی شده باشد.
ت. نباید موارد زیر را تهاتر کند:
   1. داراییهای بیمه اتکایی در مقابل بدهیهای بیمه ای مربوط ؛ یا
   2. درآمد یا هزینه ناشی از قراردادهای بیمه اتکایی در مقابل هزینه یا درآمد ناشی از قراردادهای بیمه مربوط
ث. باید کاهش ارزش داراییهای بیمه اتکایی خود را بررسی کند به بند ۲۰ مراجعه شود).

آزمون کفایت بدهی
15. بیمه گر باید در پایان هر دوره گزارشگری با استفاده از برآوردهای فعلی از جریانهای نقدی آتی طبق قراردادهای بیمه خود کفایت ایت بدهیهای بیمه ای شناسایی شده شد را ارزیابی کند. اگر ارزیابی مزبور نشان دهد که مبلغ دفتری بدهیهای بیمه ای پس از کسر مخارج تحصیل انتقالی مربوط و داراییهای نامشهود مربوط مانند موارد مطرح شده در بندهای ۳۱ و (۳۲) با توجه به جریانهای نقدی آتی برآوردی کافی نیست تمام کسری باید در سود یا زبان دوره شناسایی شود.

16. در صورتی که بیمه گر آزمون کفایت بدهی را با رعایت حداقل الزامات مشخص شده انجام دهد این استاندارد الزامات بیشتری را مقرر نمی‌دارد حداقل الزامات شامل موارد زیر است:
الف. آزمون مزبور برآوردهای فعلی از تمام جریانهای نقدی قراردادی و جریانهای نقدی مربوط مانند مخارج رسیدگی به ادعاها و نیز جریانهای نقدی ناشی از اختیارهای تعبیه شده و تضمینها را در نظر بگیرد.
ب. در صورتی که آزمون نشان دهد مبلغ بدهی ناکافی است تمام کسری در سود یا زبان دوره شناسایی شود.

17. اگر رویه های حسابداری بیمه گر، مستلزم آزمون کفایت بدهی با رعایت حداقل الزامات بند ۱۶ نباشد، بیمه گر باید:
الف. مبلغ دفتری بدهیهای بیمه ای مربوط را پس از کسر مبلغ دفتری موارد زیر، تعیین کند:
    1. هر گونه مخارج تحصیل انتقالی مربوط؛ و
    2. هر گونه دارایی نامشهود مربوط مانند آنچه در ترکیب تجاری یا واگذاری پرتفوی تحصیل شده است به بندهای ۳۱ و ۳۲ مراجعه شود با وجود این داراییهای بیمه اتکایی مربوط در نظر گرفته نمیشود زیرا بیمه گر آنها را جداگانه به حساب منظور میکند به بند ۲۰ مراجعه شود).

ب. تعیین کند آیا مبلغ مندرج در قسمت (الف) کمتر از مبلغ دفتری است که در صورت قرار گرفتن بدهیهای بیمه ای مربوط در دامنه کاربرد استاندارد بین المللی حسابداری ۳۷ الزامی میشد یا خیر. اگر مبلغ مزبور کمتر باشد بیمه گر باید تمام اختلاف حاصل را در سود با زبان دوره شناسایی کند و مبلغ دفتری مخارج تحصیل انتقالی مربوط با داراییهای نامشهود مربوط را کاهش دهد یا مبلغ دفتری بدهیهای بیمه ای مربوط را افزایش دهد.

18. چنانچه در آزمون کفایت بدهی بیمه گر، حداقل الزامات بند ۱۶ رعایت شده باشد این آزمون در سطح تجمعی مشخص شده در آن آزمون انجام میشود. اگر در آزمون کفایت بدهی بیمه گر، حداقل الزامات مزبور رعایت نشده باشد، مقایسه مذکور در بند ۱۷، باید در سطح پرتفویی از قراردادها انجام شود که در معرض ریسکهای نسبتاً مشابه هستند و با یکدیگر به صورت پرتفویی واحد مدیریت می‌شوند.

19. مبلغ اشاره شده در بند (۱۷ (ب) (یعنی نتیجه بکارگیری استاندارد بین المللی حسابداری (۳۷) تنها در صورتی باید منعکس کننده حاشیه سود سرمایه گذاری آتی باشد به بندهای ۲۷ تا ۲۹ مراجعه شود که مبلغ اشاره شده در بند (۱۷ (الف) نیز آن سودها را منعکس کند.

کاهش ارزش داراییهای بیمه اتکایی
20. اگر دارایی بیمه اتکایی بیمه گر واگذارنده کاهش ارزش داشته باشد بیمه گر واگذارنده باید مبلغ دفتری آن را کاهش دهد و زبان کاهش ارزش را در سود یا زیان دوره شناسایی کند دارایی بیمه اتکایی تنها در صورتی کاهش ارزش دارد که:
الف. در نتیجه رویدادی که پس از شناخت اولیه دارایی بیمه اتکایی واقع شده است، شواهد عینی وجود داشته باشد مبنی بر اینکه بیمه گر واگذارنده تمام مبالغ طلب خود را طبق شرایط قرارداد دریافت نخواهد کرد؛ و
ب. رویداد مزبور، بر مبالغی که بیمه گر واگذارنده از بیمه گر اتکایی دریافت خواهد کرد اثری داشته باشد که به گونه ای قابل اتکا اندازه گیری شود.

معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹
20 الف. در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی، حسابداری ابزارهای مالی مطرح شده است و برای دوره های سالانه ای که از اول ژانویه سال ۲۰۱۸ یا پس از آن شروع میشود لازم الاجرا است. با وجود این برای بیمه گری که معیارهای مندرج در بند ۲۰ ب را احراز می‌کند. این استاندارد معافیتی موقت فراهم می‌آورد و بیمه گر را مجاز می‌کند اما ملزم نمی‌کند برای دوره های سالانه ای که قبل از اول ژانویه سال ۲۰۲۱ شروع میشود، استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ ابزارهای مالی شناخت و اندازه گیری را به جای استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ بکار گیرد. بیمه گری که معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار می‌گیرد، باید :

الف. الزامات مندرج در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را که برای ارائه افشاهای الزامی طبق بندهای ۳۹ تا ۳۹ د این استاندارد ضروری است مورد استفاده قرار دهد؛ و
ب. به استثنای موارد توصیف شده در بندهای ۲۰ الف تا ۲۰ ص ۳۹ ب تا ۳۹ و ۴۶ تا ۴۷ این استاندارد سایر استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی مرتبط را برای ابزارهای مالی خود بکار گیرد.
 
20 ب. بیمه گر تنها در صورتی میتواند معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار گیرد که:
الف. به جز الزامات ارائه سودها و زبانهای مرتبط با بدهیهای مالی اختصاص یافته به ارزش منصفانه از طریق سود یا زیان دوره مندرج در بندهای ۵۷۱ (ب)، ۵۷۷ تا ۷۲۱۴۵۷۹ و ب ۵۷۵ تاب ۵۷۲۰ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی، قبلاً هیچ نسخه ای از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۹ را بکار نگرفته باشد؛ و
ب. در تاریخ گزارشگری سالانه ای که بلافاصله قبل از اول آوریل سال ۲۰۱۶ است یا در تاریخ گزارشگری سالانه بعدی که طبق بند ۲۰ ج مشخص می‌شود، فعالیتهای آن طبق توصیف بند ۲۰ ت، اساساً مرتبط با بیمه باشد.

20 پ. بیمه گری که معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار میگیرد، مجاز است تنها بکارگیری الزامات ارائه سودها و زبانهای مرتبط با بدهیهای مالی اختصاص یافته به ارزش منصفانه از طریق سود یا زبان دوره مندرج در بندهای ۵۷.۱ (پ)، ۵۷۷ تا ۵۷۹، ۷۲۱۴ و ب ۵۷۵ تا ب ۵.۷.۲۰ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی، را انتخاب کند. چنانچه بیمه گر بکارگیری این الزامات را انتخاب کند، باید شرایط گذار مربوط در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار گیرد و این موضوع را که آن الزامات را بکار گرفته است افشا کند و بطور مستمر افشاهای مربوط تعیین شده در بندهای ۱۰ تا ۱۱ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ اصلاح شده به موجب استاندارد بین المللی گزارشگری مالی (۹ (۲۰۱۰)) را ارائه نماید.

20 ت. فعالیتهای بیمه گر تنها در صورتی اساساً مرتبط با بیمه است که:
الف. مبلغ دفتری بدهیهای ناشی از قراردادهایی که در دامنه کاربرد این استاندارد قرار می‌گیرند که شامل جزء سپرده ای یا ابزارهای مشتقه تعبیه شده تفکیک شده از قرارداد بیمه با بکارگیری بندهای ۷ تا ۱۲ این استاندارد میباشند در مقایسه با کل مبلغ دفتری تمام بدهیهای آن با اهمیت باشد؛ و
ب. نسبت کل مبلغ دفتری بدهیهای مرتبط با بیمه به بند ۲۰ ت مراجعه شود به کل مبلغ دفتری تمام بدهیهای آن: 

    1. بزرگتر از ۹۰ درصد باشد؛ یا
    2. حداکثر ۹۰ درصد، اما بزرگتر از ۸۰ درصد باشد و بیمه گر به فعالیت با اهمیت غیر مرتبط با بیمه اشتغال نداشته باشد به بند ۲۰ ج مراجعه شود).

20 ث. برای مقاصد بکارگیری بند ۲۰ ت (ب) بدهیهای مرتبط با بیمه شامل موارد زیر است:
الف. بدهیهای ناشی از قراردادهایی که در دامنه کاربرد این استاندارد قرار میگیرند طبق توصیف بند ۲۰ ت (الف)؛
ب. بدهیهای مرتبط با قرارداد سرمایه گذاری غیر مشتقه که با بکارگیری استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹، به ارزش منصفانه از طریق سود یا زیان دوره اندازه گیری شده اند شامل بدهیهای اختصاص یافته به ارزش منصفانه از طریق سود یا زبان دوره که بیمه گر، الزامات مندرج در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را برای ارائه سودها و زبانهای آنها بکار می‌گیرد به بندهای ۲۰ ب (الف) و ۲۰ پ مراجعه شود))؛ و
پ. بدهیهایی که دلیل ایجاد آنها این است که بیمه گر، قراردادهای مندرج در موارد (الف) و (ب) را صادر یا تعهدات ناشی از آن قراردادها را ایفا کرده است. مثالهایی از این بدهیها شامل ابزارهای مشتقه استفاده شده برای کاهش ریسک ناشی از آن قراردادها و داراییهای پشتوانه آن قراردادها، بدهیهای مالیات بر درآمد مربوط مانند بدهیهای مالیات انتقالی بابت تفاوتهای موقتی مشمول مالیات مربوط به بدهیهای ناشی از آن قراردادها و ابزارهای بدهی منتشر شده ای است که در سرمایه قانونی بیمه گر منظور شده است.

20 ج .برای مقاصد بکارگیری بند ۲۰ ت (ب) (۲)، به منظور ارزیابی اینکه بیمه گر به فعالیتهای غیر بیمه ای با اهمیت اشتغال دارد یا خیر، بیمه گر باید به موارد زیر توجه کند.
الف. تنها فعالیتهایی را در نظر بگیرد که ممکن است منجر به کسب درآمد و تحمل هزینه شود؛ و
ب. عوامل کمی یا کیفی یا هر دو شامل اطلاعات در دسترس عمومی از جمله نوع صنعتی که استفاده کنندگان صورتهای مالی برای بیمه گر بکار می‌گیرند.

20 چ. طبق بند ۲۰ ب (ب)، واحد تجاری باید ارزیابی کند که آیا در تاریخ گزارشگری سالانه ای که بلافاصله قبل از اول آوریل سال ۲۰۱۶ قرار می‌گیرد، شرایط معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را احراز می‌کند یا خیر، پس از آن تاریخ :

الف. واحد تجاری که قبلاً شرایط معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را احراز کرده است، تنها در صورت وجود تغییر در فعالیتهای واحد تجاری طبق توصیف بندهای ۲۰ تا ۲۰ خ طی دوره سالانه منتهی به تاریخ گزارشگری بعدی باید مجدداً ارزیابی کند که آیا در آن دوره فعالیتهای واحد تجاری عمدتاً مرتبط با بیمه بوده است یا خیر.
ب. واحد تجاری که قبلاً شرایط معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را احراز نکرده است، تنها در صورت ب. وجود تغییر در فعالیتهای واحد تجاری طبق توصیف بندهای ۲۰ تا ۲۰ طی دوره سالانه منتهی به تاریخ گزارشگری بعدی قبل از ۳۱ دسامبر سال ۲۰۱۸ مجاز است مجدداً ارزیابی کند که آیا در آن دوره فعالیتهای واحد تجاری عمدتاً مرتبط با بیمه بوده است یا خیر.

20 ح. برای مقاصد بکارگیری بند ۲۰ منظور از تغییر در فعالیتهای واحد تجاری، تغییری است که
الف. در نتیجه تغییرات درون سازمانی یا برون سازمانی به وسیله مدیریت ارشد واحد تجاری تعیین شده باشد؛
ب. بر عملیات واحد تجاری تأثیر عمده ای بگذارد؛ و
پ. برای اشخاص برون سازمانی، قابل اثبات باشد.
بر این اساس، چنین تغییری تنها زمانی واقع میشود که واحد تجاری اجرای فعالیتی را شروع با متوقف کند که که بر عملیات آن تأثیر عمده ای داشته باشد یا تغییر با اهمیتی در اندازه یکی از فعالیتهای آن ایجاد کند؛ برای مثال زمانی که واحد تجاری یک خط تجاری را تحصیل میکند واگذار مینماید یا به آن خاتمه می‌دهد.

20 خ. انتظار می‌رود تغییر در فعالیتهای واحد تجاری طبق توصیف بند ۲۰ ح بسیار نادر باشد. موارد زیر تغییر در فعالیتهای واحد تجاری برای مقاصد بکارگیری بند ۲۰، محسوب نمی‌شود:
الف. تغییر در ساختار تأمین مالی واحد تجاری که به خودی خود بر فعالیتهایی که واحد تجاری از آنها درآمد کسب می‌کند یا متحمل هزینه می‌شود، تأثیری ندارد.
ب. طرح واحد تجاری برای فروش یک خط تجاری حتی اگر داراییها و بدهیهای آن طبق استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۵ داراییهای غیر جاری نگهداری شده برای فروش و عملیات متوقف شده به عنوان نگهداری شده برای فروش طبقه بندی شده باشد. طرح فروش یک خط تجاری حتی اگر هنوز تأثیری بر بدهیهای شناسایی شده در صورت وضعیت مالی نگذاشته باشد می‌تواند فعالیتهای واحد تجاری را تغییر دهد و موجب ارزیابی مجدد آنها در آینده شود.

20 د. اگر واحد تجاری در نتیجه ارزیابی مجدد شرایط معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را دیگر احراز نکند به بند ۲۰ ج (الف) مراجعه شود تنها تا پایان دوره سالانه ای که بلافاصله پس از آن ارزیابی مجدد شروع میشود مجاز است بکارگیری معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را ادامه دهد با وجود این واحد تجاری باید استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را برای دوره های سالانه ای که از اول ژانویه سال ۲۰۲۱ یا پس از آن شروع میشود بکار گیرد. برای مثال، اگر واحد تجاری تعیین کند که با بکارگیری بند ۲۰ ج (الف) در ۳۱ دسامبر سال ۲۰۱۸ پایان دوره سالانه آن شرایط معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را دیگر احراز نمیکند مجاز است بکارگیری معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را تنها تا ۳۱ دسامبر سال ۲۰۱۹ ادامه دهد.

20 ذ. بیمه گری که قبلاً بکارگیری معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را انتخاب کرده ممکن است در شروع هر یک از دوره های سالانه بعدی برای بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ انتخابی برگشت ناپذیر انجام دهد.

واحد تجاری پذیرنده
20 ر. واحد تجاری پذیرنده طبق تعریف استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱ پذیرش استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی برای نخستین بار تنها در صورتی ممکن است معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ طبق بند ۲۰ الف را بکار گیرد که معیارهای مندرج در بند ۲۰ ب احراز شود. در بکارگیری بند ۲۰ ب (ب) واحد تجاری پذیرنده باید مبالغ دفتری تعیین شده طبق استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی را در تاریخ معین شده در آن بند مورد استفاده قرار دهد.

 
قراردادهای بیمه
20 ز. استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱ در بردارنده الزامات و معافیتهای قابل استفاده برای یک واحد تجاری پذیرنده است. این الزامات و معافیتها برای مثال بندهای ت ۱۶ تا ت ۱۷ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی (۱) با الزامات بندهای ۲۰ الف تا ۲۰ ص و ۳۹ ب تا ۳۹ د این استاندارد تداخلی ندارد. برای مثال الزامات و معافیتهای مندرج در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱، با این الزام که واحد تجاری پذیرنده باید معیارهای مندرج در بند ۲۰ ر را به منظور بکارگیری معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزاشگری مالی ۹ احراز کند، تداخل ندارد.

20 ژ. یک واحد تجاری پذیرنده که اطلاعات الزامی طبق بندهای ۳۹ تا ۳۹ د را افشا میکند باید الزامات و معافیتهای مندرج در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱ در ارتباط با انجام ارزیابیهای لازم برای آن موارد افشا را استفاده نماید.

معافیت موقت از برخی الزامات استاندارد بین المللی حسابداری ۲۸
20 س. طبق بندهای ۳۵ تا ۳۶ استاندارد بین المللی حسابداری ۲۸ سرمایه گذاری در واحدهای تجاری وابسته و مشارکت خاص، واحد تجاری باید هنگام استفاده از روش ارزش ویژه رویه های حسابداری یکنواختی را بکار گیرد. با این وجود برای دوره های سالانه ای که قبل از اول ژانویه سال ۲۰۲۱ شروع میشود واحد تجاری مجاز است اما ملزم نیست رویه های حسابداری مربوط بکار گرفته شده توسط واحد تجاری وابسته با مشارکت خاص را به شرح زیر حفظ کند.
الف. واحد تجاری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار می‌گیرد اما واحد تجاری وابسته با مشارکت خاص معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را اعمال می‌کند؛ یا
ب. واحد تجاری معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را اعمال میکند اما واحد تجاری وابسته یا مشارکت خاص استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار می‌گیرد.

20 ش. هرگاه واحد تجاری برای به حساب منظور کردن سرمایه گذاری خود در واحد تجاری وابسته با مشارکت خاص از روش ارزش ویژه استفاده کند:
الف. در صورتی که قبلاً در صورتهای مالی که در آنها روش ارزش ویژه برای آن واحد تجاری وابسته با مشارکت خاص اعمال می‌شده است استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار گرفته باشد پس از انعکاس هر گونه تعدیل انجام شده توسط واحد تجاری بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ همچنان ادامه می‌یابد.
ب. در صورتی که قبلاً در صورتهای مالی که در آنها روش ارزش ویژه برای آن واحد تجاری وابسته با مشارکت خاص اعمال می‌شده است، استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار گرفته باشد پس از انعکاس هرگونه تعدیل انجام شده توسط واحد تجاری، ممکن است متعاقباً استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را اعمال نماید.

20 ص. یک واحد تجاری ممکن است بندهای ۲۰ س و ۲۰ ش (ب) را بطور جداگانه برای هر واحد تجاری وابسته یا مشارکت خاص بکار گیرد.

تغییر در رویه های حسابداری
21. بندهای ۲۲ تا ۳۰ هم در مورد تغییرات انجام شده توسط بیمه گری که پیش از این استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی را بکار گرفته است و هم در مورد تغییرات انجام شده توسط بیمه گری که استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی را برای نخستین بار بکار می‌گیرد، اعمال می‌شود.
22. بیمه گر تنها در صورتی میتواند رویه های حسابداری خود در مورد قراردادهای بیمه را تغییر دهد که آن تغییر صورتهای مالی را در جهت رفع نیازهای تصمیم گیری اقتصادی استفاده کنندگان مربوط تر کند و از قابلیت اتکای آن نکاهد با آن را قابل اتکاثر کند و از مربوط بودن به آن نیازها نکاهد. بیمه گر باید طبق معیارهای استاندارد بین المللی حسابداری ۸ نسبت به مربوط بودن و قابل اتکا بودن قضاوت کند.

23. به منظور توجیه تغییر در رویه های حسابداری قراردادهای بیمه بیمه گر باید نشان دهد که تغییر مزبور صورتهای مالی آن را به احراز معیارهای استاندارد بین المللی حسابداری ۸ نزدیک تر می‌کند اما ضرورتی ندارد که تغییر با آن معیارها مطابقت کامل داشته باشد. موضوعات خاص زیر در ادامه مورد بررسی قرار می‌گیرد:
الف. نرخهای جاری بهره (بند (۲۴)؛
ب. تداوم رویه های موجود (بند (۲۵)
پ. احتیاط (بند (۲۶)؛
ت. حاشیه سود سرمایه گذاری آتی بندهای ۲۷ تا ۲۹؛ و
ث. حسابداری سایه (بند (۳۰).

نرخهای جاری بهره در بازار
24. بیمه گر مجاز است اما ملزم نیست رویه های حسابداری خود را به گونه ای تغییر دهد که بدهیهای بیمه ای اختصاص یافته را به منظور انعکاس نرخهای جاری بهره در بازار تجدید اندازه گیری کند و تغییرات در آن بدهیها را در سود با زبان دوره شناسایی نماید. در این زمان ممکن است واحد تجاری رویه های حسابداری را بکار گیرد که برآوردها و مفروضات جاری دیگری را برای این بدهیها الزامی میکند. اختیار مندرج در این بند به بیمه گر اجازه میدهد رویه های حسابداری خود را برای بدهیهای اختصاص یافته تغییر دهد، بدون اینکه آن رویه ها را برای تمام بدهیهای مشابه که استاندارد بین المللی حسابداری ۸ روش دیگری را برای آنها الزامی می‌کند بطور یکنواخت بکار گیرد. در صورتی که بیمه گر با اختیار خود بدهیهای اختصاص یافته را برای این منظور در نظر بگیرد باید نرخهای جاری بهره در بازار و در صورت کاربرد سایر برآوردها و مفروضات جاری را بطور يکنواخت در تمام دوره ها برای کلیه این بدهیها تا زمان خاتمه آنها بکار گیرد.

تداوم رویه های موجود
25. بیمه گر ممکن است رویه های زیر را ادامه دهد، علی رغم اینکه بکارگیری این رویه ها شرایط بند ۲۲ را احراز نکند.
الف. اندازه گیری بدهیهای بیمه ای بر مبنای تنزیل نشده
ب. اندازه گیری حقوق قراردادی برای حق الزحمه های آنی مدیریت سرمایه گذاری به مبلغی بیش از ارزش منصفانه آنها که از مقایسه با حق الزحمه های جاری در خواستی توسط سایر فعالان بازار بابت خدمات مشابه به دست آمده است. این احتمال وجود دارد که ارزش منصفانه در شروع حقوق قراردادی مزبور با مخارج اولیه پرداخت شده برابر باشد مگر اینکه حق الزحمه های آتی مدیریت سرمایه گذاری و مخارج مربوط با موارد مشابه در بازار قابل مقایسه نباشد.
پ. استفاده از رویه های حسابداری غیر یکنواخت برای قراردادهای بیمه و مخارج تحصیل انتقالی مربوط و داراییهای نامشهود مربوط در صورت وجود واحدهای تجاری فرعی به استثنای موارد مجاز طبق بند ۲۴ چنانچه آن رویه های حسابداری یکنواخت نباشد در صورتی که تغییر رویه های حسابداری را متنوع تر نکند و نیز سایر الزامات این استاندارد را احراز نماید ممکن است بیمه گر آنها را تغییر دهد.

احتیاط
26. ضرورتی ندارد بیمه گر رویه های حسابداری خود در مورد قراردادهای بیمه را به منظور حذف احتیاط اضافی تغییر دهد. با وجود این در صورتی که بیمه گر در حال حاضر قراردادهای بیمه خود را با احتیاط کافی اندازه گیری میکند نباید احتیاط بیشتری اعمال نماید.

حاشیه سودهای آتی سرمایه گذاری
27. ضرورتی ندارد بیمه گر، رویه های حسابداری خود در مورد قراردادهای بیمه را به منظور حذف سودهای آتی سرمایه گذاری تغییر دهد. با این وجود این پیش فرض قابل رد وجود دارد که در صورت بکارگیری رویه حسابداری که در اندازه گیری قراردادهای بیمه، سودهای آتی سرمایه گذاری را منعکس میکند صورتهای مالی بیمه گر مربوط بودن و قابلیت اتکای کمتری خواهد داشت مگر اینکه این سودها بر پرداختهای قراردادی اثر بگذارد. دو نمونه از رویه های حسابداری که منعکس کننده این سودها است، به شرح زیر است.

الف. استفاده از نرخ تنزیلی که منعکس کننده بازده برآوردی داراییهای بیمه گر است؛ یا
ب. پیش بینی بازده آن داراییها با نرخ بازده برآوردی تنزیل آن بازده های پیش بینی شده با نرخی متفاوت و در نظر گرفتن نتیجه حاصل در اندازه گیری بدهی.

28. بیمه گر تنها در صورتی میتواند پیش فرض قابل رد اشاره شده در بند ۲۷ را رد کند که سایر اجزای تغییر در رویه های حسابداری مربوط بودن و قابل اتکا بودن صورتهای مالی آن را به اندازه ای افزایش دهد که نسبت به کاهش در مربوط بودن و قابل اتکا بودن حاصل از در نظر گرفتن سودهای آتی سرمایه گذاری با اهمیت باشد. برای مثال فرض کنید رویه های حسابداری جاری بیمه گر در مورد قراردادهای بیمه در شروع شامل مجموعه مفروضات بسیار محتاطانه و نرخ تنزیل تعیین شده توسط مقررات گذار بدون توجه مستقیم به شرایط بازار است و برخی اختیارهای تعبیه شده و تضمینها را نادیده می‌گیرد. بیمه گر با روی آوردن به مبنای حسابداری جامع سرمایه گذار محور که بطور گسترده استفاده میشود و شامل موارد زیر است صورتهای مالی خود را مربوط تر می‌کند و از قابل اتکا بودن آن نمی‌کاهد:
الف. برآوردها و مفروضات جاری
ب. تعدیل معقول اما نه چندان محتاطانه برای انعکاس ریسک و عدم اطمینان؛
پ. اندازه گیریهایی که منعکس کننده ارزش ذاتی و ارزش زمانی اختیارهای تعبیه شده و تضمینها باشد؛ و
ت. نرخ جاری تنزیل در بازار حتی اگر آن نرخ تنزیل منعکس کننده بازده برآوردی داراییهای بیمه گر باشد.

29. در برخی رویکردهای اندازه گیری برای تعیین ارزش فعلی سودهای آتی از نرخ تنزیل استفاده میشود. این سود با استفاده از یک فرمول به دوره های مختلف تخصیص می‌یابد. در این رویکردها نرخ تنزیل تنها بطور غیر مستقیم بر اندازه گیری بدهی اثر می‌گذارد. به ویژه، استفاده از نرخ تنزیلی که کمتر مناسب است بر اندازه گیری بدهی در آغاز ایجاد آن اثر محدودی دارد با اثری ندارد. اما در سایر رویکردها، نرخ تنزیل بطور مستقیم نحوه اندازه گیری بدهی را تعیین میکند. در مورد اخیر از آنجا که استفاده از نرخ تنزیل مبتنی بر دارایی آثار با اهمیت تری دارد بعید است که بیمه گر بتواند پیش فرض قابل رد اشاره شده در بند ۲۷ را رد کند.

حسابداری سایه
30. در برخی مدلهای حسابداری سودها با زبانهای تحقق یافته داراییهای بیمه گر بر اندازه گیری برخی با تمام (الف) بدهیهای بیمه ای آن، (ب) مخارج تحصیل انتقالی مربوط و (ب) داراییهای نامشهود مربوط مانند موارد اشاره شده در بندهای ۳۱ و ۳۲، اثر مستقیم دارد. بیمه گر مجاز است اما ملزم نیست رویه های حسابداری خود را به گونه ای تغییر دهد که سود یا زبان شناسایی شده تحقق نیافته دارایی بر آن اندازه گیریها همانند سود یا زبان تحقق یافته تأثیر بگذارد. تنها در صورت شناسایی سودها یا زبانهای تحقق نیافته در سایر اقلام سود و زبان جامع تعدیل مرتبط با بدهی بیمه ای یا مخارج تحصیل انتقالی یا داراییهای نامشهود باید در سایر اقلام سود و زبان جامع شناسایی شود. برخی مواقع این نحوه عمل حسابداری سایه" نامیده می‌شود.

قراردادهای بیمه تحصیل شده در ترکیب تجاری یا انتقال پرتفوی
31. بیمه گر به منظور انطباق با استاندارد بین المللی گزارشگری مالی، باید در تاریخ تحصیل بدهیهای بیمه ای تعهد شده و داراییهای بیمه ای تحصیل شده در ترکیب تجاری را به ارزش منصفانه اندازه گیری کند. با این وجود، بیمه گر مجاز است اما ملزم نیست از یک شیوه ارائه تفصیلی استفاده نماید که ارزش منصفانه قراردادهای بیمه تحصیل شده را به دو جزء تفکیک می‌کند

الف. بدهی اندازه گیری شده طبق رویه های حسابداری بیمه گر برای قراردادهای بیمه ای صادر شده؛ و
ب. دارایی نامشهود که بیانگر تفاوت بین (۱) ارزش منصفانه حقوق بیمه ای قراردادی تحصیل شده و تعهدات بیمه ای تقبل شده و (۲) مبلغ مندرج در قسمت (الف) باشد. اندازه گیری بعدی این دارایی باید مطابق با اندازه گیری بدهی بیمه ای مربوط باشد.

32. بیمه گر تحصیل کننده پرتفویی از قراردادهای بیمه میتواند از شیوه ارائه تحصیلی مطرح شده در بند 31 استفاده کند.

33. داراییهای نامشهود اشاره شده در بندهای ۳۱ و ۳۲ از دامنه کاربرد استاندارد بین المللی حسابداری ۳۶ کاهش ارزش داراییها و استاندارد بین المللی حسابداری ۳۸ مستثنی شده است. با این وجود، استاندارد بین المللی حسابداری ۳۶ و استاندارد بین المللی حسابداری ۳۸ در مورد فهرست مشتریان و روابط با مشتریان که منعکس کننده انتظارات از قراردادهای آتی است و بخشی از حقوق بیمه ای قراردادی و تعهدات بیمه ای قراردادی موجود در تاریخ ترکیب تجاری یا واگذاری پرتقوی نیست، کاربرد دارد.

ویژگیهای مشارکت اختیاری
ویژگیهای مشارکت اختیاری در قراردادهای بیمه
برخی قراردادهای بیمه علاوه بر جزء تضمین شده دارای ویژگی مشارکت اختیاری هستند صادر کننده این قرارداد:
الف. می‌تواند اما ضرورت ندارد جزء تضمین شده را جدا از ویژگی مشارکت اختیاری شناسایی کند. اگر صادر کننده آنها را جداگانه شناسایی نکند باید کل قرارداد را به عنوان بدهی طبقه بندی نماید. اگر صادر کننده آنها را جداگانه طبقه بندی کنند. باید جزء تضمین شده به عنوان بدهی طبقه بندی شود.
ب. در صورتی که ویژگی مشارکت اختیاری را جدا از جزء تضمین شده شناسایی کند باید آن ویژگی را به عنوان بدهی یا جزء جداگانه ای از حقوق مالکانه طبقه بندی کند. این استاندارد مشخص نمی‌کند که صادر کننده چگونه آن ویژگی را به عنوان بدهی یا حقوق مالکانه تعیین میکند ممکن است صادر کننده آن ویژگی را به اجزای بدهی و حقوق مالکانه تفکیک کند که باید برای آن تفکیک رویه حسابداری یکنواختی استفاده نماید. صادر کننده نباید ویژگی مزبور را در قالب یک طبقه میانی که نه بدهی است و نه حقوق مالکانه، طبقه بندی کند.

پ. ممکن است تمام حق بیمه های دریافتی را بدون تفکیک بخشی که به جزء حقوق مالکانه مربوط است، به عنوان درآمد عملیاتی شناسایی کند. تغییرات حاصل در جزء تضمین شده و بخش ویژگی مشارکت اختیاری که به عنوان بدهی طبقه بندی می‌شود باید در سود یا زبان دوره شناسایی گردد. هرگاه بخشی از ویژگی مشارکت اختیاری یا تمام آن در حقوق مالکانه طبقه بندی شود، ممکن است بخشی از سود یا زبان دوره قابل انتساب به آن ویژگی باشد به همان ترتیب که یک بخش می‌تواند قابل انتساب به منافع فاقد حق کنترل باشد صادر کننده باید بخشی از سود یا زبان دوره را که قابل انتساب به هر یک از اجزای مالکانه ویژگی مشارکت اختیاری است به عنوان تخصیص سود یا زبان دوره نه به عنوان هزینه یا درآمد، شناسایی کند به استاندارد بین المللی حسابداری ۱ ارائه صورتهای مالی مراجعه شود.

ت. در صورتی که قرارداد دارای ابزار مشتقه تعبیه شده در دامنه کاربرد استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ باشد، باید استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را برای آن ابزار مشتقه تعبیه شده بکار گیرد.

ث. در تمام مواردی که در بندهای ۱۴ تا ۲۰ و ۳۴ (الف) تا (د) به آنها اشاره نشده است باید رویه های حسابداری فعلی خود را برای این قراردادها ادامه دهد مگر اینکه آن رویه های حسابداری را به گونه ای تغییر دهد که منطبق با بندهای ۲۱ تا ۳۰ باشد.

ویژگیهای مشارکت اختیاری در ابزارهای مالی
35. الزامات مندرج در بند ۳۴ در مورد ابزار مالی که دارای ویژگی مشارکت اختیاری است نیز کاربرد دارد. افزون بر این :
الف. در صورتی که صادر کننده کل ویژگی مشارکت اختیاری را به عنوان بدهی طبقه بندی کند باید آزمون کفایت بدهی مندرج در بندهای ۱۵ تا ۱۹ را برای کل قرارداد یعنی هم جزء تضمین شده و هم ویژگی مشارکت (اختیاری) انجام دهد. ضرورتی ندارد که صادر کننده مبلغ ناشی از بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ برای جزء تضمین شده را تعیین کند.

ب. در صورتی که صادر کننده تمام یا بخشی از آن ویژگی را به عنوان جزء جداگانه حقوق مالکانه طبقه بندی کند، بدهی شناسایی شده برای کل قرارداد نباید کمتر از مبلغی باشد که از بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ برای جزء تضمین شده حاصل میشود. مبلغ مزبور باید شامل ارزش ذاتی اختیار واگذاری قرارداد باشد اما در صورتی که بند ۹ اندازه گیری آن اختیار به ارزش منصفانه را معاف کرده باشد ضرورت ندارد ارزش زمانی آن به حساب گرفته شود. ضرورتی ندارد که صادر کننده مبلغ ناشی از بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را برای جزء تضمین شده افشا کند یا آن مبلغ را جداگانه ارائه نماید. افزون بر این در صورتی که مجموع بدهی شناسایی شده به وضوح بالاتر باشد، ضرورتی ندارد که صادر کننده آن مبلغ را جداگانه تعیین کند.

پ. اگر چه این قراردادها ابزارهای مالی هستند صادر کننده میتواند همچنان حق بیمه های آن قراردادها را به عنوان درآمد عملیاتی شناسایی کند و افزایش در مبلغ دفتری بدهی را به عنوان هزینه شناسایی نماید.

ت. اگرچه این قراردادها ابزارهای مالی هستند صادر کننده ای که بند (۲۰ (ب) استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ را برای قراردادهای با ویژگی مشارکت اختیاری بکار میگیرد باید تمام هزینه بهره شناسایی شده در سود یا زبان دوره را افشا کند، اما لازم نیست این هزینه بهره را با استفاده از روش بهره مؤثر محاسبه نماید.

35 الف. ناشر یک ابزار مالی در بردارنده ویژگی مشارکت اختیاری نیز میتواند از معافیتهای موقت مندرج در بندهای ۲۰ الف، ۲۰ ر و ۲۰ س و رویکرد پوششی مندرج در بند ۳۵ب استفاده کند. بر این اساس تمام موارد ارجاع در بندهای (الف) تا ۳ (ب)، ۲۰ الف تا ۲۰ ص ۳۵ تا ۳۵ ۳۹ ب تا ۳۹ ز و ۴۶ تا ۴۹ به بیمه گر، باید ارجاع به ناشر ابزارهای مالی در بردارنده شامل ویژگی مشارکت اختیاری تفسیر شود.

ارائه

رویکرد پوششی
35 ب. یک بیمه گر مجاز است اما ملزم نیست رویکرد پوششی را برای داراییهای مالی اختصاص یافته بکار گیرد. بیمه گری که رویکرد وششی را بکار می‌گیرد، باید:
الف. مبلغی را بین سود یا زبان دوره و سایر اقلام سود و زیان جامع تجدید طبقه بندی کند که موجب میشود سود یا زبان مربوط به داراییهای مالی اختصاص یافته در پایان دوره گزارشگری برابر با مبلغی شود که گویی بیمه گر، برای داراییهای مالی اختصاص یافته، استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ را استفاده کرده است. بر این اساس مبلغ تجدید طبقه بندی شده برابر با اختلاف بین دو مورد زیر است:
    1. مبلغ گزارش شده در سود یا زبان دوره برای داراییهای مالی اختصاص یافته با بکارگیری استاندارد بین المللی گزاشگری مالی ۱۹ و
    2. مبلغی که در صورت بکارگیری استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ توسط بیمه گر در ارتباط با داراییهای مالی اختصاص یافته در صورت سود یا زبان شناسایی می‌شد.
ب. به استثنای موارد توصیف شده در بندهای ۳۵ تا ۳۵، ۳۹ تا ۳۹ ز و ۴۸ تا ۴۹ این استاندارد سایر استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی مربوط به ابزارهای مالی خود را بکار گیرد.

35 پ. انتخاب بیمه گر ممکن است این باشد که تنها در زمان بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ برای نخستین بار شامل زمان بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ برای نخستین بار پس از اعمال موارد زیر در گذشته رویکرد پوششی توصیف شده در بند ۳۵ ب را بکار گیرد.
الف. معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ توصیف شده در بند ۲۰ الف؛ یا
ب. تنها الزامات ارائه سودها و زبانهای بدهیهای مالی اختصاص یافته به ارزش منصفانه از طریق سود یا زبان دوره مندرج در بندهای ۵۷.۱ (پ)، ۵۷۷ تا ۵۷۹، ۷۲.۱۴ و ب ۵۷۵ تا ب ۵.۷.۲۰ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹.

35 ت. بیمه گر باید با بکارگیری رویکرد پوششی مبلغ تجدید طبقه بندی شده بین سود یا زبان دوره و سایر اقلام سود و زبان جامع را به شرح زیر ارائه کند:
الف. در صورت رت سود یا زیان دوره به عنوان یک قلم جداگانه؛ و
ب. در سایر اقلام سود و زبان جامع به عنوان یکی از اجزای جداگانه سایر اقلام سود و زبان جامع.

35 ث. یک دارایی مالی تنها در صورت احراز معیارهای زیر واجد شرایط اختصاص بر اساس رویکرد پوششی است:
الف. با بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ به ارزش منصفانه از طریق سود یا زبان دوره اندازه گیری شود، اما با بکارگیری استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ کل آن به ارزش منصفانه از طریق سود یا زبان دوره اندازه گیری نشده باشد؛ و
ب. در ارتباط با فعالیت مرتبط با قراردادهایی که در دامنه کاربرد این استاندارد هستند نگهداری نشود. برای مثال، داراییهایی که واجد شرایط اختصاص بر اساس رویکرد پوششی نیستند شامل داراییهای نگهداری شده در ارتباط با فعالیتهای بانکی یا داراییهای مالی نگهداری شده در صندوقهای مرتبط با قراردادهای سرمایه گذاری است که خارج از دامنه کاربرد این استاندارد می‌باشند.

35 ج. بیمه گر ممکن است دارایی مالی واجد شرایط رویکرد پوششی را زمانی اختصاص دهد که بکارگیری رویکرد پوششی را انتخاب می‌کند به بند ۳۵ پ مراجعه شود پس از آن واحد تجاری تنها در صورتی ممکن است دارایی مالی واجد شرایط رویکرد پوششی را اختصاص دهد که:
الف. آن دارایی برای نخستین بار شناسایی شود؛ یا
ب. دارایی که قبلاً معیار مندرج در بند ۳۵ ت (ب) را احراز نکرده است، اخیراً این معیار را احراز کند.

35 چ. بیمه گر مجاز است دارایی مالی واجد شرایط رویکرد پوششی را با بکارگیری بند ۳۵ ج بر مبنای ابزار به ابزار اختصاص دهد.

35 ح. در زمان مناسب به منظور بکارگیری رویکرد پوششی برای یک دارایی مالی که طبق بند ج ۳۵ (ب) اخیراً اختصاص یافته است:

الف. ارزش منصفانه آن دارایی مالی در تاریخ اختصاص باید مبلغ دفتری بهای مستهلک شده جدید آن باشد؛ و

ب. نرخ بهره مؤثر باید بر مبنای ارزش منصفانه آن دارایی مالی در تاریخ اختصاص، تعیین شود.

35 خ. واحد تجاری تا زمانی باید به استفاده از رویکرد پوششی برای یک دارایی مالی اختصاص یافته ادامه دهد که آن دارایی مالی قطع شناخت شود. با وجود این واحد تجاری :
الف. در صورتی باید اختصاص یک دارایی مالی اختصاص یافته را متوقف کند که آن دارایی مالی معیار مندرج در بند ۳۵ (ب) را دیگر احراز نکند. برای مثال یک دارایی مالی در صورتی آن معیار را دیگر احراز نمیکند که واحد تجاری آن دارایی را به گونه ای انتقال دهد که در ارتباط با فعالیتهای بانکداری واحد تجاری نگهداری شود یا زمانی که واحد تجاری دیگر یک بیمه گر نباشد.
ب. ممکن است در ابتدای هر کدام از دوره های سالانه بکارگیری رویکرد پوششی برای تمام داراییهای مالی اختصاص یافته را متوقف کند. یک واحد تجاری که توقف بکارگیری رویکرد پوششی را انتخاب میکند باید برای به حساب منظور کردن تغییر در رویه حسابداری استاندارد بین المللی حسابداری ۸ را بکار گیرد.

35 د. هرگاه واحد تجاری اختصاص یک دارایی مالی اختصاص یافته را با بکارگیری بند ۳۵ خ (الف) متوقف کند، باید مبلغ انباشته شده در سایر اقلام سود و زبان جامع را به عنوان تعدیل تجدید طبقه بندی مانده مربوط به آن دارایی مالی به سود یا زبان دوره تجدید طبقه بندی کند به استاندارد بین المللی حسابداری ۱ مراجعه شود.

35 ذ. چنانچه واحد تجاری با بکارگیری بند (۳۵ خ (ب) یا به دلیل اینکه دیگر یک بیمه گر نیست توقف استفاده از رویکرد پوششی را انتخاب کند، نباید بعداً رویکرد پوششی را بکار گیرد. بیمه گری که بکارگیری رویکرد پوششی را انتخاب کرده است به بند ۳۵ پ مراجعه شود اما هیچ دارایی مالی واجد شرایطی ندارد به بند ۳۵ مراجعه شود ممکن است بعداً، هنگامی که داراییهای مالی واجد شرایط وجود داشت رویکرد پوششی را مورد استفاده قرار دهد.

ارتباط با الزامات دیگر
35 ر. بند این ۳۰ استاندارد، روشی را مجاز می‌کند. که برخی مواقع به آن حسابداری سایه می‌گویند. اگر بیمه گر رویکرد پوششی را بکار گیرد حسابداری سایه ممکن است کاربرد داشته باشد.

35 ز. تجدید طبقه بندی یک مبلغ بین سود یا زیان دوره و سایر اقلام سود و زبان جامع با استفاده از بند ۳۵ب ممکن است بر شمول سایر مبالغ در سایر اقلام سود و زبان جامع نظیر مالیات بر درآمد آثار تبعی داشته باشد. بیمه گر باید برای تعیین چنین آثار تبعی استاندارد حسابداری مربوط برای مثال استاندارد بین المللی حسابداری ۱۲ مالیات بر درآمد را بکار گیرد.

واحد تجاری پذیرنده
35 ژ. اگر واحد تجاری پذیرنده بکارگیری رویکرد پوششی را انتخاب کند تنها در صورتی باید اطلاعات مقایسه ای را به منظور انعکاس رویکرد پوششی تجدید ارائه کند که اطلاعات مقایسه ای را برای رعایت استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ تجدید ارائه نماید (به بندهای ۱ تا ث ۲ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱ مراجعه شود).

افشا

تشریح مبالغ شناسایی شده
36. بیمه گر باید اطلاعاتی افشا کند که مبالغ ناشی از قراردادهای بیمه در صورتهای مالی خود را مشخص و تشریح نماید.

37. بیمه گر در رعایت بند ۳۶ باید موارد زیر را افشا کند:
الف. رویه های حسابداری در خصوص قراردادهای بیمه و داراییها بدهیها درآمد و هزینه مربوط.
ب. داراییها، بدهیها درآمد و هزینه و جریانهای نقدی در صورت استفاده از روش مستقیم برای ارائه صورت جریانهای نقدی شناسایی شده ناشی از قراردادهای بیمه افزون بر این در صورتی که بیمه گر بیمه گر واگذارنده باشد باید موارد زیر را افشا کند:

    1. سودها و زیانهای شناسایی شده در سود یا زبان دوره ناشی از خرید بیمه اتکایی؛ و
    2. در صورتی که بیمه گر واگذارنده سودها و زیانهای ناشی از خرید بیمه اتکایی را به دوره های آتی انتقال دهد و آنها را مستهلک کند، استهلاک دوره و مبالغ مستهلک نشده باقیمانده در ابتدا و پایان دوره.

ب. فرایند مورد استفاده برای تعیین مفروضاتی که بر اندازه گیری مبالغ شناسایی شده مورد اشاره در قسمت (ب) بیشترین تأثیر را در صورت عملی بودن بیمه گر باید آن مفروضات را به صورت کمی افشا کند.
ت. تأثیر تغییر در مفروضات مورد استفاده برای اندازه گیری داراییهای بیمه ای و بدهیهای بیمه ای که بطور جداگانه اثر هر تغییری که دارای اثر با اهمیت بر صورتهای مالی است را نشان می‌دهد.
ث. صورت تطبیق تغییر در بدهیهای بیمه ای داراییهای بیمه اتکایی و در صورت وجود هر گونه مخارج تحصیل انتقالی مربوط.

ماهیت و میزان ریسک ناشی از قراردادهای بیمه
38. بیمه گر باید اطلاعاتی افشا کند که برای استفاده کنندگان صورتهای مالی امکان ارزیابی ماهیت و میزان ریسک ناشی از قراردادهای بیمه را فراهم آورد.

39. بیمه گر در رعایت بند ۳۸ باید موارد زیر را افشا کند:
الف. اهداف سیاستها و فرایندهای مدیریت ریسک ناشی از قراردادهای بیمه و روشهای مورد استفاده برای مدیریت ریسکها.
ب. حذف شد
پ. اطلاعاتی درباره ریسک بیمه ای قبل و پس از کاهش ریسک بر اثر بیمه اتکایی) شامل اطلاعات زیر:
    1. حساسیت به ریسک بیمه ای به بند ۳۹ الف مراجعه شود)
    2. موارد قابل تمرکز در ریسک بیمه ای شامل توصیف نحوه تعیین تمرکز توسط مدیریت و توصیف ویژگی مشترکی که هر حوزه قابل توجه را معین میکند مانند نوع رویداد بیمه شده منطقه جغرافیایی یا واحد پول).
    3. ادعاهای واقعی در مقایسه با برآوردهای قبلی یعنی طرح ادعاها)، افشا درباره طرح ادعاها باید به دوره ای برگردد که نخستین ادعای با اهمیت در آن مطرح شده است و هنوز نسبت به مبلغ و زمان پرداخت ادعاها عدم اطمینان وجود دارد اما ضرورتی ندارد که بیش از ده سال به عقب برگشت ضرورتی ندارد بیمه گر برای ادعاهایی که عدم اطمینان درباره مبلغ و زمانبندی پرداخت آن ادعاها بطور معمول در مدت یک سال رفع میشود، این اطلاعات را افشا کند.

ت. چنانچه قراردادهای بیمه در دامنه کاربرد استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ ریسک نقدشوندگی و ریسک بازار طبق بندهای ۳۱ تا ۴۲ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ با وجود این:
    1. در صورتی که بیمه گر اطلاعاتی درباره زمانبندی برآوردی خالص جریانهای نقدی خروجی ناشی از بدهیهای بیمه ای شناسایی شده را افشا کرده باشد ضرورتی ندارد که تجزیه و تحلیل سررسید را طبق الزامات بند           ۳۹ (الف) و (ب) استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ ارائه کند. این تجزیه و تحلیل ممکن است از طریق زمانبندی برآوردی مبالغ شناسایی شده در صورت وضعیت مالی انجام شود.
    2. اگر بیمه گر برای مدیریت حساسیت نسبت به شرایط بازار از روش جایگزین مانند تجزیه و تحلیل ارزش تعبیه شده استفاده
      کند، ممکن است برای احراز الزامات بند (۴۰ (الف) استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ از آن تجزیه و تحلیل حساسیت استفاده نماید. این بیمه گر باید موارد افشای الزامی در بند ۴۱ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ را نیز ارائه کند.

ث. اطلاعاتی درباره آسیب پذیری از ریسک بازار که از ابزارهای مشتقه تعبیه شده در قرارداد بیمه میزبان ناشی می‌شود، مشروط بر اینکه بیمه گر ملزم نباشد ابزارهای مشتقه تعبیه شده را به ارزش منصفانه اندازه گیری کند و این کار را انجام ندهد.

39 الف. بیمه گر در ر رعایت بند ۳۹ (پ) (۱)، باید موارد (الف) یا (ب) را به شرح زیر افشا کند:
الف. تجزیه و تحلیل حساسیت که نشان دهد در صورت تغییر در متغیر ریسک مربوط که وقوع آن در پایان دوره گزارشگری مزبور است چگونه سود یا زبان دوره و حقوق مالکانه تحت تأثیر قرار خواهد گرفت؛ روشها و مفروضات مورد استفاده در تهیه تجزیه و تحلیل حساسیت؛ و هر گونه تغییر در روشها و مفروضات مورد استفاده نسبت به دوره گذشته اما اگر بیمه گر برای مدیریت حساسیت نسبت به شرایط بازار از روش دیگری مانند تحلیل ارزش تعبیه شده استفاده نماید با افشای آن تجزیه و تحلیل حساسیت جایگزین و موارد افشای الزامی طبق بند ۴۱ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی، میتواند این الزامات را رعایت کند.

ب. اطلاعات کیفی درباره حساسیت و اطلاعاتی درباره مفاد و شرایطی از قراردادهای بیمه ای که بر مبلغ زمانبندی و عدم اطمینان جریانهای نقدی آتی بیمه گر، اثر با اهمیت دارد.

افشا درباره معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹
39 ب. بیمه گری که تصمیم میگیرد معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار گیرد باید اطلاعاتی افشا کند که برای استفاده کنندگان صورتهای مالی موارد زیر امکانپذیر شود:
الف. درک اینکه بیمه گر چگونه واجد شرایط معافیت موقت شده است؛ و
ب. مقایسه بین بیمه گرانی که معافیت موقت را بکار گرفته اند و واحدهای تجاری که استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار می‌گیرند.

39 پ. برای رعایت بند ۳۹ب (الف)، بیمه گر باید بکارگیری معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ و نحوه تعیین تاریخ مشخص شده در بند ۲۰ ب (ب) توسط بیمه گر که در آن تاریخ واجد شرایط معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ می‌شود شامل موارد زیر را افشا کند:

 
الف. اگر مبلغ دفتری بدهیهای ناشی از قراردادهایی که در دامنه کاربرد این استاندارد است یعنی بدهیهای توصیف شده در بند ۲۰ ت (الف))، حداکثر ۹۰ درصد کل مبلغ دفتری تمام بدهیهای آن باشد ماهیت و مبلغ دفتری بدهیهای مرتبط با بیمه که بدهیهای ناشی از قراردادهایی در دامنه کاربرد این استاندارد محسوب نمیشوند یعنی بدهیهای توصیف شده در بندهای ۲۰ ت (ب) و ۲۰ ث (ب))

ب. اگر درصد کل مبلغ دفتری بدهیهای مرتبط با بیمه نسبت به کل مبلغ دفتری تمام بدهیها حداکثر ۹۰ درصد، اما بیشتر از ۸۰ درصد باشد، نحوه تعیین عدم مشارکت بیمه گر در یک فعالیت با اهمیت غیر مرتبط با بیمه توسط بیمه گر، از جمله اطلاعاتی که نظر گرفته می‌شود؛ و
پ. اگر با بکارگیری بند ۲۰ چ (ب) بیمه گر بر اساس ارزیابی مجدد واجد شرایط معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ شود:
    1. دلیل ارزیابی مجدد؛
    2. تاریخی که تغییر مربوط در فعالیتهای آن واقع شده است؛ و
   3. توضیح دقیق تغییر در فعالیتهای آن و توصیف کیفی تأثیر تغییر مزبور بر صورتهای مالی بیمه گر.

39 ت. اگر با بکارگیری بند ۲۰ (الف)، واحد تجاری به این نتیجه برسد که فعالیتهای آن عمدتاً دیگر فعالیتهای مرتبط با بیمه محسوب نمی‌شود، باید اطلاعات زیر را در هر دوره گزارشگری قبل از آغاز بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ افشا کند:

الف. این موضوع که دیگر واجد شرایط معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ نیست؛

ب. تاریخی که تغییر مربوط در فعالیتهای آن واقع شده است؛ و
پ. توضیح دقیق تغییر در فعالیتهای آن و توصیف کیفی تأثیر آن تغییر بر صورتهای مالی واحد تجاری

39 ث. برای رعایت بند (۳۹ ب (ب) بیمه گر باید ارزش منصفانه در پایان دوره گزارشگری و مبلغ تغییر در ارزش منصفانه طی دوره را برای دو گروه از داراییهای مالی که در زیر به آنها اشاره شده است، بطور جداگانه افشا کند:
الف. داراییهای مالی که شرایط قراردادی آنها موجب میشود جریانهای نقدی که منحصراً شامل پرداختهای اصل و بهره مربوط به مانده مبلغ اصل است در تاریخهای معینی ایجاد گردد یعنی داراییهای مالی که شرط مندرج در بندهای ۴.۱.۲ (ب) و ۴.۱.۲ الف (ب) استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را احراز میکنند به استثنای هر دارایی مالی که تعریف نگهداری شده برای مبادله در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را احراز میکند یا داراییهای مالی که مدیریت و ارزیابی عملکرد آنها بر مبنای ارزش منصفانه است به بند ب ۴.۱۶ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ مراجعه شود.

ب. تمام داراییهای مالی به جز موارد تعیین شده در بند ۳۹ ت (الف)؛ یعنی هر دارایی مالی که:
   1. شرایط قراردادی آن موجب نمی‌شود جریانهای نقدی که منحصراً پرداختهای اصل و بهره مربوط به مانده مبلغ اصل است در تاریخهای معینی ایجاد گردد؛
   2. تعریف نگهداری شده برای مبادله در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را احراز می‌کند؛ یا
   3. مدیریت و ارزیابی عملکرد آن بر مبنای ارزش منصفانه است.

39 ج. هنگام افشای اطلاعات مندرج در بند ۳۹، بیمه گر:
الف. ممکن است فرض کند مبلغ دفتری داراییهای مالی اندازه گیری شده طبق استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹، تقریبی معقول از ارزش منصفانه آن است مشروط بر اینکه بیمه گر ملزم به افشای ارزش منصفانه با بکارگیری بند ۲۹ (الف) استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ نباشد برای مثال دریافتنیهای تجاری کوتاه مدت)؛ و
ب. باید سطح جزئیات لازم برای کمک به استفاده کنندگان صورتهای مالی جهت درک ویژگیهای داراییهای مالی را در نظر بگیرد.

39 چ. برای رعایت بند ۳۹ ب (ب) بیمه گر باید اطلاعاتی درباره آسیب پذیری از ریسک اعتباری داراییهای مالی طبق بند ۳۹ (الف)، از جمله تمرکز با اهمیت ریسک اعتباری را افشا کند. بیمه گر باید حداقل اطلاعات زیر را برای این داراییهای مالی در پایان دوره گزارشگری افشا کند:
الف. بر حسب درجه رتبه بندی ریسک اعتباری طبق تعریف استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ مبالغ دفتری تعیین شده طبق استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ در مورد داراییهای مالی اندازه گیری شده به بهای مستهلک شده قبل از تعدیل بابت هر گونه ذخیره کاهش ارزش).
ب. برای داراییهای مالی توصیف شده در بند ۳۹ (الف) که سطح ریسک اعتباری آنها در پایان دوره گزارشگری مالی پایین نیست، ارزش منصفانه و ارزش دفتری تعیین شده طبق استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ در مورد داراییهای مالی اندازه گیری شده به بهای مستهلک شده، قبل از تعدیل بابت هر گونه ذخیره کاهش ارزش برای مقاصد افشای مزبور، بند ب ۵۵.۲۲ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ الزامات مربوط به ارزیابی اینکه ریسک اعتباری ابزار مالی پایین در نظر گرفته می‌شود یا خیر را فراهم می‌کند.

39 ح. برای رعایت بند ۳۹ ب (ب) بیمه گر باید درباره اینکه استفاده کنندگان صورتهای مالی از کجا میتوانند به تمام اطلاعات در دسترس عموم در ارتباط با استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ دست یابند که مربوط به یکی از واحدهای تجاری گروه باشد و در صورتهای مالی تلفیقی گروه برای دوره گزارشگری مربوط ارائه نشده باشد اطلاعاتی ارائه کند. برای مثال چنین اطلاعاتی در ارتباط با استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ میتواند از صورتهای مالی جداگانه یا منفرد در دسترس عموم یک واحد تجاری گروه که استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار گرفته است به دست آید.

39 خ. در صورتی که انتخاب واحد تجاری بکارگیری معافیت از الزامات خاص استاندارد بین المللی حسابداری ۲۸، مندرج در بند ۲۰ س باشد، واحد تجاری باید این موضوع را افشا کند.

39 د. در صورتی که واحد تجاری در زمان استفاده از روش ارزش ویژه برای حسابداری سرمایه گذاری خود در یک واحد تجاری وابسته یا مشارکت خاص معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار گرفته باشد برای مثال به بند ۲۰ س (الف)) مراجعه شود)، واحد تجاری افزون بر افشای اطلاعات الزامی طبق استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۲ افشای منافع در سایر واحدهای تجاری باید موارد زیر را افشا کند:

 
الف. اطلاعات توصیف شده در بندهای ۳۹ تا ۳۹ برای هر واحد تجاری وابسته با مشارکت خاص که برای واحد تجاری با اهمیت است. مبالغ افشاشده باید مبالغی باشد که در صورتهای مالی مبتنی بر استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی واحد تجاری وابسته یا مشارکت خاص پس از انعکاس تعدیلات انجام شده توسط واحد تجاری هنگام استفاده از روش ویژه درج شده است به بند ب ۱۴ (الف) استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۲ مراجعه شود، نه سهم واحد تجاری از این مبالغ.
ب. اطلاعات کمی توصیف شده در بندهای ۳۹ تا ۳۹ به صورت تجمیعی برای تمام واحدهای تجاری وابسته یا مشارکت خاصی که به صورت انفرادی بی اهمیت هستند. مبالغ تجمیعی:
1. افشا شده باید برابر با سهم واحد تجاری از آن مبالغ را افشا کند؛ و
2. برای واحدهای تجاری وابسته باید جدا از مبالغ تجمیعی برای مشارکتهای خاص افشا شود.

افشا درباره رویکرد پوششی
39 ذ. بیمه گری که رویکرد پوششی را بکار میگیرد باید اطلاعاتی افشا کند که برای استفاده کنندگان صورتهای مالی درک موارد زیر امکانپذیر شود:
الف. نحوه محاسبه کل مبلغ تجديد طبقه بندی شده بین سود یا زبان دوره و سایر اقلام سود و زبان جامع در دوره گزارشگری؛ و
ب. تأثیر تجدید طبقه بندی مزبور بر صورتهای مالی

39 ر. برای رعایت بند ۱۳۹ بیمه گر باید موارد زیر را افشا کند:
الف. این موضوع که رویکرد پوششی را بکار گرفته است؛
ب. مبلغ دفتری داراییهای مالی در پایان دوره گزارشگری که بیمه گر بر حسب طبقه آن دارایی مالی، رویکرد پوششی را بکار گرفته است؛
پ. مبنای اختصاص داراییهای مالی برای رویکرد پوششی شامل توضیح درباره هرگونه دارایی مالی اختصاص یافته که خارج از که قراردادهایی در دامنه کاربرد این استاندارد منتشر می‌کند نگهداری می‌شود.
ت. توضیح درباره کل مبلغ تجدید طبقه بندی شده بین سود یا زبان دوره و سایر اقلام سود و زبان جامع در دوره گزارشگری به گونه ای که استفاده کنندگان صورتهای مالی بتوانند نحوه استخراج مبلغ بدست آمده را درک کنند، شامل:
    1. مبلغ گزارش شده در سود یا زیان دوره بابت اختصاص داراییهای مالی با بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹؛ و
    2. مبلغی که اگر بیمه گر استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ را بکار می‌گرفت بابت دارایی مالی اختصاص یافته، در سود یا زبان دوره گزارش می‌شد.

ث. تأثیر تجدید طبقه بندی توصیف شده در بندهای ۳۵ و ۳۵ ز بر هر قلم اصلی صورت سود با زبان که تحت تأثیر قرار گرفته است؛ و
ج. چنانچه طی دوره گزارشگری بیمه گر اختصاص داراییهای مالی را تغییر داده باشد:
   1. مبلغ تجدید طبقه بندی شده بین سود یا زیان دوره و سایر اقلام سود و زبان جامع در دوره گزارشگری مرتبط با داراییهای مالی که اخیراً برای بکارگیری رویکرد پوششی اختصاص یافته اند به بند ۳۵ ج (ب) مراجعه شود)؛
   2. در صورتی که داراییهای مالی اختصاص داده نشده باشد، مبلغی که بین سود با زبان دوره و سایر اقلام سود و زبان جامع در دوره گزارشگری تجدید طبقه بندی خواهد شد به بند ۳۵ خ (الف) مراجعه شود)؛ و
   3. مبلغ تجدید طبقه بندی شده در دوره گزارشگری مالی به سود یا زبان دوره از سایر اقلام سود و زبان جامع انباشته برای داراییهای مالی که اختصاص آنها متوقف شده است به بند ۳۵ د مراجعه شود).

39 ز. چنانچه واحد تجاری برای حسابداری سرمایه گذاریهای خود در واحد تجاری وابسته یا مشارکت خاص با استفاده از روش ارزش ویژه رویکرد پوششی را بکار گرفته باشد باید افزون بر اطلاعات الزامی طبق استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۲ موارد زیر را افشا کند:
الف. اطلاعات توصیف شده در بندهای ۳۹ تا ۳۹ ار برای هر واحد تجاری وابسته با مشارکت خاص که برای واحد تجاری با اهمیت است. مبالغ افشا شده باید مبالغ مندرج در صورتهای مالی مبتنی بر استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی واحد تجاری وابسته یا مشارکت خاص پس از انعکاس تعدیلات انجام شده توسط واحد تجاری هنگام استفاده از روش ارزش ویژه باشد به بند ب ۱۴ (الف) استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۲ مراجعه شود و نه سهم واحد تجاری از آن مبالغ.
ب. اطلاعات کمی توصیف شده در بندهای ۳۹ تا ۳۹ ر(ت) و ۳۹ ر(ج) و اثر تجمیعی تجدید طبقه بندی توصیف شده در بند ۳۵ ب بر سود یا زبان دوره و سایر اقلام سود و زبان جامع برای تمام واحدهای تجاری وابسته یا مشارکت خاص که به تنهایی بی اهمیت هستند. مبالغ تجمیعی :
1. افشا شده، باید سهم واحد تجاری از آن مبالغ باشد؛ و
2. برای واحدهای تجاری وابسته باید جدا از مبالغ تجمیعی افشا شده برای مشارکتهای خاص افشا شود.

تاریخ اجرا و گذار

40. شرایط گذار در بندهای ۴۱ تا ۴۵ هم برای واحد تجاری که در زمان بکارگیری این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی برای نخستین بار از قبل استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی را بکار گرفته است و هم برای واحد تجاری که استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی را برای نخستین بار بکار میگیرد واحد تجاری پذیرنده، اعمال می‌شود.

41. واحد تجاری باید این استاندارد را برای دوره های سالانه ای که از اول ژانویه سال ۲۰۰۵ یا پس از آن شروع می‌شود، بکار گیرد. بکارگیری پیش از موعد توصیه میشود. اگر واحد تجاری این استاندارد را پیش از موعد بکار گیرد باید این موضوع را افشا کند.

41 الف. قراردادهای تضمین مالی اصلاحات استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ و استاندارد بین المللی گزارشگری مالی (۴)، منتشر شده در آگوست سال ۲۰۰۵ بندهای (۴ ت ب ۱۸ (ج) و ب ۱۹(ج) را اصلاح کرد. واحد تجاری باید این اصلاحات را برای دوره های سالانه ای که از اول ژانویه سال ۲۰۰۶ یا پس از آن شروع میشود بکار گیرد. بکارگیری پیش از موعد توصیه می‌شود. اگر واحد تجاری آن اصلاحات را پیش از موعد بکار گیرد باید این موضوع را افشا کند و اصلاحات مربوط به استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ و استاندارد بین المللی حسابداری ۳۲ را همزمان بکار گیرد.

41 ب. استاندارد بین المللی حسابداری (۱) تجدید نظر شده در سال ۲۰۰۷ در کل استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی را اصلاح کرد. افزون بر این بند ۳۰ را نیز اصلاح نمود واحد تجاری باید اصلاحات مذکور را برای دوره های سالانه ای که از اول ژانویه سال ۲۰۰۹ با پس از آن شروع میشود بکار گیرد. اگر واحد تجاری استاندارد بین المللی حسابداری ۱ تجدید نظر شده در سال ۲۰۰۷) را برای یکی از دوره های پیشین بکار گیرد باید اصلاحات مزبور را برای آن دوره پیشین بکار گیرد.

41 پ. حذف شد.

41 ت. حذف شد.

41 ث. استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۳ اندازه گیری ارزش منصفانه منتشر شده در می‌سال ۲۰۱۱ تعریف ارزش منصفانه در پیوست الف را اصلاح کرد. واحد تجاری باید این مورد اصلاحی را هنگام بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۳ بکار گیرد.

41 ج. حذف شد.

 
41 چ. استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۵ درآمد عملیاتی حاصل از قرارداد با مشتریان منتشر شده در می‌سال ۲۰۱۴، بندهای ۴ (الف) و (ب)، ب، ب ۱۸ (ح) و ب ۲۱ را اصلاح کرد واحد تجاری باید این اصلاحات را هنگام بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۵ اعمال کند.

41 ح. استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ منتشر شده در جولای سال ۲۰۱۴، بندهای ۳، ۴، ۷، ۱۲۸، ۳۴ ۳۵ ۴۵، پیوست الف و بندهای ب ۱۸ تا ب ۲۰ را اصلاح و بندهای ۴۱ ۴۱ ت و ۴۱ ج را حذف کرد واحد تجاری باید این اصلاحات را هنگام بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ اعمال کند.

41 خ. استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۶ منتشر شده در ژانویه سال ۲۰۱۶ بند ۴ را اصلاح کرد. واحد تجاری باید این مورد اصلاحی را هنگام بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۶ اعمال کند.

افشا
42. ضرورتی ندارد واحد تجاری الزامات افشای این استاندارد را برای اطلاعات مقایسه ای مربوط به دوره های سالانه ای که قبل از اول ژانویه سال ۲۰۰۵ شروع میشود بکار گیرد مگر برای افشاهای الزامی طبق بند (۳۷ (الف) و (ب) درباره رویه های حسابداری و داراییها بدهیها، درآمد و هزینه و جریانهای نقدی در صورت بکارگیری روش مستقیم) شناسایی شده.

43. در صورتی که بکارگیری برخی الزامات بندهای ۱۰ تا ۳۵ برای اطلاعات مقایسه ای مربوط به دوره های سالانه ای که قبل از اول ژانویه سال ۲۰۰۵ شروع می‌شود، غیر عملی باشد واحد تجاری باید این موضوع را افشا کند. برخی مواقع ممکن است انجام آزمون کفایت بدهی بندهای ۱۵ تا ۱۹ در مورد این اطلاعات مقایسه ای غیر عملی باشد اما بعید است سایر الزامات بندهای ۱۰ تا ۳۵ جهت چنین اطلاعات مقایسه ای اعمال شود. استاندارد بین المللی حسابداری ۸ اصطلاح غیر عملی را توضیح می‌دهد.

44. در بکار گیری بند (پ) (۳) ۳۹ ضرورتی ندارد واحد تجاری اطلاعاتی درباره روند ادعاهایی افشا کند که وقوع آن زودتر از پنج سال قبل از پایان نخستین دوره مالی که در آن این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی را بکار میگیرد بوده است. افزون بر این هرگاه واحد تجاری برای نخستین بار این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی را بکار میگیرد در صورت غیر عملی بودن تهیه اطلاعات درباره روند ادعاهای واقع شده قبل از شروع نخستین دوره ای که واحد تجاری اطلاعات مقایسه ای کامل طبق این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ارائه میکند باید این موضوع را افشا کند.

اختصاص مجدد داراییهای مالی
با وجود بند ۴.۴.۱ استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ چنانچه بیمه گر رویه های حسابداری خود برای بدهیهای بیمه ای را تغییر دهد مجاز است اما الزام ندارد برخی با تمام داراییهای مالی خود را به گونه ای تجدید طبقه بندی کند که به ارزش منصفانه از طریق سود یا زبان دوره اندازه گیری شوند. این تجدید طبقه بندی در صورتی مجاز است که بیمه گر رویه های حسابداری را هنگام بکارگیری این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی برای نخستین بار تغییر دهد و تغییر رویه بعدی که طبق بند ۲۲ مجاز است را انجام دهد. تجدید طبقه بندی تغییر در رویه حسابداری است و استاندارد بین المللی 8 در مورد آن بکار می‌رود.

بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۴ همراه با استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹
معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹
46. بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ ابزارهای مالی همراه با استاندارد بین المللی گزارشگری مالی و قراردادهای بیمه (اصلاحات استاندارد بین المللی گزارشگری مالی (۴) منتشر شده در سپتامبر سال ۲۰۱۶ بندهای ۳ و ۵ را اصلاح و بندهای ۲۰ الف تا ۲۰ ص ۳۵ الف و ۳۹ تا ۳۹ د و عناوین بعد از بندهای ۲۰ ۲۰ د ۲۰ و ۳۹ الف را اضافه کرد واحد تجاری باید آن اصلاحات را که به بیمه گر اجازه می‌دهد در صورت احراز معیارهایی معین معافیت موقت از استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را بکار گیرد برای دوره های سالانه ای که از اول ژانویه سال ۲۰۱۸ یا پس از آن شروع می‌شود، اعمال کند.

47. یک واحد تجاری که اطلاعات الزامی طبق بندهای ۳۹ ب تا ۳۹ د را افشا میکند باید از شرایط گذار مندرج در استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ در ارتباط با ارزیابیهای الزامی برای این افشاها استفاده کند. تاریخ بکارگیری اولیه برای این منظور، باید ابتدای نخستین دوره سالانه ای که از اول ژانویه سال ۲۰۱۸ یا پس از آن شروع می‌گردد، در نظر گرفته شود.

رویکرد پوششی
48. بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ ابزارهای مالی همراه با استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۴ قراردادهای بیمه اصلاحات استاندارد بین المللی گزارشگری مالی (۴) منتشر شده در سپتامبر سال ۲۰۱۶ بندهای ۳ و ۵ را اصلاح و بندهای ۳۵ الف تا ۳۵ و ۳۹ ۱ تا ۳۹ ر و عناوین بعد از بندهای ۳۵ الف ۳۵ ۳۵ ز و ۳۹ د را اضافه کرد واحد تجاری باید این اصلاحات را که به بیمه گر اجازه می‌دهد برای داراییهای مالی اختصاص یافته رویکرد پوششی را استفاده کند هنگام بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ برای نخستین بار اعمال نماید به بند ۳۵پ مراجعه شود).

49. یک واحد تجاری که بکارگیری رویکرد پوششی را انتخاب می‌کند، باید :
الف. در زمان گذار به استاندارد بین المللی گزارشگری مالی، این رویکرد را برای داراییهای مالی اختصاص یافته، با تسری به گذشته بکار گیرد. به این ترتیب برای مثال واحد تجاری باید به عنوان تعدیل مانده سایر اقلام سود و زیان جامع انباشته در ابتدای دوره، مبلغی برابر با تفاوت بین ارزش منصفانه داراییهای مالی اختصاص یافته با اعمال استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ و مبلغ دفتری آنها با اعمال استاندارد بین المللی حسابداری ۳۹ را شناسایی کند.
ب. تنها در صورتی که اطلاعات مقایسه ای را با بکارگیری استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ تجدید ارائه کرده باشد. اطلاعات مقایسه ای را برای انعکاس رویکرد پوششی تجدید ارائه کند.

پیوست الف
اصطلاحات تعریف شده
این پیوست، بخش جدانشدنی این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی است.
بیمه گر واگذارنده : بیمه گذار طبق قرارداد بیمه اتکایی
جزء سپرده : یک جزء قراردادی که طبق استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ به عنوان ابزار مشتقه در نظر گرفته نمی‌شود و در صورتی در دامنه کاربرد استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ قرار میگیرد که یک ابزار جداگانه باشد.
قرارداد بیمه مستقیم : یک قرارداد بیمه که قرارداد بیمه اتکایی نیست.
ویژگی مشارکت اختیاری : حق قراردادی برای دریافت منافع اضافی به عنوان مکمل منافع تضمین شده که :
الف. احتمالاً بخش قابل ملاحظه ای از کل منافع قراردادی است؛
ب. مبلغ یا زمانبندی آن بطور قراردادی در اختیار صادر کننده است؛ و
پ. بطور قراردادی مبتنی بر موارد زیر است:
   1. عملکرد مجموعه معینی از قراردادها با نوع خاصی از قراردادها؛
   2. بازده تحقق یافته و یا تحقق نیافته سرمایه گذاری در مجموعه معینی از داراییهای نگهداری شده توسط صادر کننده؛ با
   3. سود یا زبان دوره شرکت صندوق یا سایر واحدهای تجاری که قرارداد صادر می‌کنند.
ارزش منصفانه : ارزش منصفانه قیمتی است که برای فروش یک دارایی با انتقال یک بدهی در معامله ای متعارف بین فعالان بازار در تاریخ اندازه گیری قابل دریافت یا قابل پرداخت خواهد بود. به استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۳ مراجعه شود.

قرارداد تضمین مالی: قرار دادی که به موجب آن صادر کننده ملزم است خسارت وارده به دارنده آن را در نتیجه ناتوانی یک بدهکار مشخص برای پرداخت تعهد خود در سررسید طبق شرایط اصلی یا تعدیل شده یک ابزار بدهی، جبران کند.
ریسک مالی : ریسک تغییر احتمالی آتی در یک یا چند نرخ بهره معین قیمت ابزار مالی قیمت کالا نرخ ارز، شاخص قیمتها با نرخها، رتبه بندی اعتباری یا شاخص اعتباری با متغیری دیگر، مشروط بر اینکه در مورد متغیر غیر مالی، این متغیر مختص یک طرف قرارداد نباشد.
منافع تضمین شده : پرداختها یا سایر منافعی که بیمه گذار یا سرمایه گذار معین نسبت به آن حق بدون شرطی دارد که تابع اختیار قراردادی صادر کننده نیست.
جزء تضمین شده : تعهد به پرداخت منافع تضمین شده در قراردادی که دارای ویژگی مشارکت اختیاری باشد.
دارایی بیمه ای : خالص حقوق قراردادی بیمه گر طبق قرارداد بیمه
قرارداد بیمه : قراردادی که به موجب آن یک طرف بیمه گر با پذیرش جبران خسارت وارد شده به طرف دیگر بیمه گذار) در وقوع رویداد آتی نامطمئن مشخص رویداد بیمه شده که دارای آثار نامطلوب بر بیمه گذار است، ریسک بیمه ای بیمه گذار را می‌پذیرد برای راهنمایی در مورد این تعریف به پیوست به مراجعه شود.
بدهی بیمه ای : خالص تعهدات قراردادی بیمه گر طبق قرارداد بیمه
ریسک بیمه ای : ریسک انتقال یافته از دارنده قرارداد به صادر کننده، به جز ریسک مالی
رویداد بیمه شده : رویداد آتی نامطمئن که تحت پوشش قرارداد بیمه است و ریسک بیمه ای ایجاد می‌کند.
بیمه گر : طرفی که طبق قرارداد بیمه متعهد است در صورت وقوع رویداد بیمه شده خسارت بیمه گذار را جبران کند.
آزمون کفایت بدهی : ارزیابی اینکه بر اساس بررسی جریانهای نقدی آتی آیا افزایش مبلغ دفتری بدهی بیمه ای ضرورت می‌یابد یا خیر یا کاهش مبلغ دفتری مخارج تحصیل انتقالی مربوط یا دارایی نامشهود مربوط ضرورت می‌یابد یا خیر).
بیمه گذار : طرفی که طبق قرارداد بیمه در صورت وقوع رویداد بیمه شده حق جبران خسارت دارد.
داراییهای بیمه اتکایی : خالص حقوق قراردادی بیمه گر واگذارنده طبق قرارداد بیمه اتکایی.
قرارداد بیمه اتکایی : قرارداد بیمه صادر شده توسط بیمه گر بیمه گر اتکایی به منظور جبران خسارت بیمه گر دیگر بیمه گر واگذارنده) بابت زبانهای ناشی از یک یا چند قرارداد صادر شده توسط بیمه گر واگذارنده
بیمه گر اتکایی : طرفی که طبق قرارداد بیمه اتکایی در صورت وقوع رویداد بیمه شده متعهد به جبران خسارت بیمه گر واگذارنده است.
تفکیک : در نظر گرفتن اجزای قرارداد همانند اینکه آنها قراردادهای جداگانه هستند.

پیوست ب
تعریف قرارداد بیمه
این پیوست. بخش جدانشدنی این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی است.
ب 1. با این پیوست رهنمودهایی درباره تعریف قرارداد بیمه مندرج در پیوست الف ارائه میکند. در این پیوست موضوعات زیر مطرح می‌شود:

الف. اصطلاح رویداد آتی نامطمئن بندهای ب ۲ تا ب ۴)؛

ب. پرداختهای غیر نقدی بندهای ب ۵ تا ب (۷)
پ. ریسک بیمه و سایر ریسکها (بندهای ب ۸ تا ب (۱۷)؛
ت. مثالهایی از قراردادهای بیمه بندهای ب ۱۸ تا ب (۲۱)؛
ث. ریسک بیمه ای عمده بندهای ب ۲۲ تا ب ۲۸)؛ و
ج. تغییر در سطح ریسک بیمه ای بندهای ب ۲۹ و ب (۳۰)

رویداد آتی نامطمئن
ب 2. عدم اطمینان یا ریسک، اساس قرارداد بیمه است. از این رو در شروع قرارداد بیمه حداقل یکی از موارد زیر نامعلوم است.
الف. وقوع رویداد بیمه شده؛
ب. زمان وقوع آن؛ یا
پ. در صورت وقوع، مبلغی که پرداخت آن توسط بیمه گر ضرورت خواهد داشت.

ب 3. در برخی قراردادهای بیمه رویداد بیمه شده تعیین زبان در دوره قرارداد است حتی اگر زیان ناشی از رویدادی باشد که پیش از شروع قرارداد واقع شده است. در سایر قراردادهای بیمه رویداد بیمه شده رویدادی است که در دوره قرارداد واقع می‌شود، حتی اگر زبان ناشی از آن پس از پایان دوره قرارداد تعیین شود.

ب 4. برخی قراردادهای بیمه رویدادهایی را پوشش میدهد که قبلاً واقع شده است اما آثار مالی آنها همچنان نامعلوم است. یک مثال در این خصوص، قرارداد بیمه اتکایی است که بیمه گر مستقیم را در مقابل طرح ادعای نامطلوبی که توسط بیمه گذار گزارش شده است پوشش میدهد. در این قراردادها رویداد بیمه شده تعیین مخارج نهایی آن ادعاها است.

پرداختهای غیر نقدی
ب 5. طبق برخی قراردادهای بیمه پرداختهای غیر نقدی الزامی یا مجاز است. برای مثال زمانی که بیمه گر بابت کالای به سرقت رفته، به جای پرداخت مبلغ جبرانی به بیمه گذار بطور مستقیم آن را جایگزین میکند مثال دیگر هنگامی است که بیمه گر برای ارائه خدمات پزشکی مشمول قرارداد از بیمارستانها و کادر پزشکی خود استفاده می‌کند.

ب 6. برخی قراردادهای خدماتی با حق الزحمه ثابت که در آنها سطح خدمات به رویدادی نامطمئن وابسته است تعریف قرارداد بیمه مندرج در این استاندارد را احراز میکند اما در برخی کشورها این قراردادها به عنوان قرارداد بیمه محسوب نمیشوند. برای مثال می‌توان به یک قرارداد نگهداری اشاره کرد که در آن ارائه دهنده خدمات موافقت میکند تجهیزات معینی را پس از بروز نقص فنی تعمیر کند. حق الزحمه ثابت خدمات مبتنی بر دفعات مورد انتظار نقص فنی است اما اینکه یک ماشین معین دچار نقص شود قطعیت ندارد. نقص فنی تجهیزات آثار نامطلوبی بر مالک آن میگذارد و قرارداد مزبور خسارت مالک را بطور غیر نقدی به جای نقدی جبران می‌کند. مثال دیگر قرارداد خدمات مربوط به نقص فنی خودرو است که ارائه دهنده موافقت میکند در ازای حق الزحمه ثابت سالانه، امداد جاده ای ارائه کند یا خودرو را به نزدیکترین پارکینگ انتقال دهد. ممکن است این قرار داد حتی اگر ارائه دهنده با انجام تعمیرات یا جایگزینی قطعات موافقت نکند تعریف قرارداد بیمه را احراز نماید.

ب 7. بکارگیری این استاندارد برای قراردادهای اشاره شده در بند ب ۶ احتمالاً از بکارگیری سایر استانداردها که در صورت خارج بودن این قراردادها از دامنه کاربرد این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی، قابل اجرا می‌شود مشکل تر نیست:
الف. بعید است بابت نقض فنی و خرابی هایی که قبلاً اتفاق افتاده است بدهیهای با اهمیت وجود داشته باشد.

ب. در صورتی که استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۵ بکار گرفته شود ارائه دهنده خدمات درآمد عملیاتی را در زمان طی زمان انتقال خدمات به مشتری شناسایی میکند با در نظر گرفتن سایر معیارهای معین این رویکرد که ارائه دهنده خدمات مجاز است تا (۱) برای این قراردادها رویه های حسابداری موجود خود را ادامه دهد مگر اینکه شامل رویه های منع شده طبق بند ۱۴ باشد و (۲) رویه های حسابداری خود را در صورت مجاز بودن طبق بندهای ۲۲ تا ۳۰ بهبود دهد طبق این استاندارد نیز قابل قبول است.

پ. ارائه دهنده خدمات، فزونی مخارج ایفای تعهدات قراردادی برای ارائه خدمات بر پیش دریافتهای درآمد عملیاتی را در نظر
می گیرد. برای این منظور آزمون کفایت بدهی مندرج در بندهای ۱۵ تا ۱۹ این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی، انجام می‌شود. اگر این استاندارد در مورد این قراردادها بکار گرفته نشود ارائه دهنده خدمات برای تعیین زیانبار بودن این قراردادها استاندارد بین المللی حسابداری ۳۷ را بکار می‌گیرد.

ت. در مورد این قراردادها بعید است الزامات افشای این استاندارد به موارد افشای الزامی طبق سایر استانداردهای بین المللی گزارشگری مالی موارد قابل ملاحظه ای بیفزاید.

تمایز بین ریسک بیمه ای و سایر ریسکها
ب 8. تعریف قرارداد بیمه به ریسک بیمه ای اشاره میکند که از دارنده قرارداد به صادر کننده منتقل میشود و متفاوت از ریسک مالی است. قراردادی که صادر کننده را در معرض ریسک مالی بدون ریسک بیمه ای قابل ملاحظه قرار میدهد قرارداد بیمه ای محسوب نمی‌شود.

ب 9. تعریف ریسک مالی در پیوست الف شامل فهرستی از متغیرهای مالی و غیر مالی است. این فهرست شامل متغیرهای غیر مالی است که مختص یک طرف معامله نیست مانند شاخص زبانهای زلزله در منطقه ای مشخص با شاخص دما در شهری خاص در این فهرست متغیرهای غیر مالی که مختص یک طرف قرارداد است در نظر گرفته نمی‌شود مانند. وقوع یا عدم وقوع. آتش سوزی که موجب خسارت یا از بین رفتن دارایی آن طرف میشود افزون بر این ریسک تغییرات در ارزش منصفانه دارایی غیر مالی در صورتی ریسک مالی نیست که ارزش منصفانه علاوه بر انعکاس تغییر در قیمتهای بازار این داراییها (متغیر مالی وضعیت دارایی غیر مالی نگهداری شده توسط هر یک از طرفین قرارداد متغیر غیر مالی را نیز منعکس میکند برای مثال اگر تضمین ارزش باقیمانده یک خودروی معین تضمین کننده را در معرض ریسک تغییر در شرایط فیزیکی خودروی مزبور قرار دهد آن ریسک ریسک مالی نیست بلکه ریسک بیمه ای است.

ب 10. برخی قراردادها افزون بر ریسک بیمه ای عمده صادر کننده را در معرض ریسک مالی نیز قرار میدهد. برای مثال بسیاری از قراردادهای بیمه عمر، هم حداقل نرخ بازده را برای بیمه گذاران تضمین میکند ایجاد ریسک مالی و هم پرداخت منافع در صورت فوت را تعهد می‌نماید که در برخی موارد از مانده حساب بیمه گذار بیشتر است ایجاد ریسک بیمه ای در قالب ریسک مرگ و میر این قراردادها، قراردادهای بیمه هستند.

ب 11. به موجب برخی قراردادها رویداد بیمه شده موجب پرداخت مبلغی میشود که به شاخص قیمت وابسته است. این قراردادها قراردادهای بیمه ای هستند که در آنها پرداخت احتمالی در ازای رویداد بیمه شده میتواند قابل ملاحظه باشد. برای مثال، مستمری به شرط حیاتی که مبتنی بر شاخص مخارج زندگی است ریسک بیمه ای را انتقال میدهد زیرا پرداخت وابسته به رویدادی احتمالی - زنده بودن مستمری بگیر است وابستگی به شاخص قیمت یک ابزار مشتقه تعبیه شده است اما ریسک بیمه ای را نیز منتقل می‌کنند. اگر انتقال ریسک نیمه ای قابل ملاحظه باشد، ابزار مشتقه تعبیه شده تعریف قرارداد بیمه را احراز میکند که در این صورت تفکیک و اندازه گیری به ارزش منصفانه ضرورت ندارد به بند ۷ این استاندارد مراجعه شود).

ب 12. تعریف ریسک بیمه ای اشاره به ریسکی دارد که بیمه گر از بیمه گذار می‌پذیرد. به عبارت دیگر ریسک بیمه ای، ریسکی از پیش موجود است که از بیمه گذار به بیمه گر منتقل میشود بنابراین ریسک جدیدی که طبق قرارداد ایجاد شده است ریسک بیمه ای نیست.

ب 13. تعریف قرارداد بیمه به اثر نامطلوب بر بیمه گذار اشاره میکند. این تعریف پرداختی بیمه گر را محدود به مبلغی معادل اثر مالی رویداد نا مطلوب نمی‌کند. برای مثال این تعریف مفهوم نو به جای قدیمی را که به بیمه گذار پرداخت کافی انجام می‌شود تا امکان جایگزینی دارایی قدیمی خسارت دیده با دارایی جدید مقدور شود مستثنی نمی‌کند. همچنین به موجب مفاد قرارداد بیمه عمر این تعریف نه پرداخت را محدود به زبان مالی تحمل شده توسط بستگان متوفی میکند و نه اینکه مانع پرداخت مبالغ از پیش تعیین شده برای محدود کردن زبان ناشی از فوت یا تصادف می‌شود.

ب 14. برخی قراردادها در صورت وقوع رویداد مشخص نامطمئن ضرورت پرداخت را ایجاد میکنند اما اثر نامطلوب بر بیمه گذار، به عنوان پیش شرط پرداخت الزامی نمی‌شود. چنین قراردادی حتی اگر دارنده آن از قرارداد برای کاهش ریسک مزبور استفاده کنند، قرارداد بیمه نیست. برای مثال اگر دارنده برای محدود کردن متغیر غیر مالی از ابزار مشتقه ای استفاده کند که با جریانهای نقدی ناشی از دارایی واحد تجاری همبستگی داشته باشد این ابزار مشتقه قرارداد بیمه نیست زیرا پرداخت مشروط به این نیست که دارنده بر اثر کاهش جریانهای نقدی ناشی از دارایی به گونه ای نامطلوب تحت تأثیر قرار گرفته باشد. در مقابل تعریف قرارداد بیمه اشاره به رویدادی نامطمئن دارد که اثر نامطلوب آن بر بیمه گذار پیش شرط قراردادی برای پرداخت است. این پیش شرط قراردادی، بیمه گر را ملزم به بررسی این موضوع نمی‌کند که آیا واقعاً آن رویداد موجب | ب اثر نامطلوب شده است یا خیر اما بیمه گر را مجاز می‌کند در متقاعد نشدن نسبت به اینکه آن رویداد موجب اثر نامطلوب شده است از پرداخت خودداری کند.

ب 15. ریسک ابطال یا استمرار (یعنی ریسک اینکه طرف مقابل زودتر یا دیرتر از زمانی که در هنگام قیمت گذاری قرارداد مورد انتظار صادر کننده بوده است قرارداد را فسخ کند ریسک بیمه ای نیست زیرا پرداخت به طرف مقابل به رویداد آتی نامطمئن که اثر نامطلوب بر طرف قرارداد دارد، وابسته نیست. همچنین ریسک هزینه یعنی ریسک افزایش غیر منتظره در مخارج اداری مربوط به خدمات قرارداد، به جای افزایش در مخارج مربوط به رویدادهای بیمه شده، ریسک بیمه ای نیست زیرا افزایش غیر منتظره در هزینه ها بر طرف مقابل اثر نامطلوب ندارد.

ب 16. بنابراین قراردادی که صادر کننده را در معرض ریسک ابطال، ریسک استمرار یا ریسک هزینه قرار میدهد قرارداد بیمه نیست مگر اینکه صادر کننده را در معرض ریسک بیمه ای نیز قرار دهد. با وجود این اگر صادر کننده آن قرارداد با استفاده از یک قرارداد ثانویه برای انتقال بخشی از ریسک به طرف دیگر آن ریسک را کاهش دهد قرارداد دوم طرف دیگر را در معرض ریسک بیمه ای قرار می‌دهد.

ب 17. بیمه گر تنها در صورتی ریسک بیمه ای عمده بیمه گذار را خواهد پذیرفت که بیمه گر، واحد تجاری جدا از بیمه گذار باشد. در مورد بیمه گر مشترک، بیمه گر مشترک ریسک هر بیمه گذار را می‌پذیرد و آن ریسکها را تجمیع می‌کند. با وجود اینکه بیمه گذاران بطور گروهی ریسک تجمیع شده را در موقعیت خود به عنوان مالک می‌پذیرند اما بیمه گر مشترک ریسکی را می‌پذیرد که اساس قرارداد بیمه است.

مثالهایی از قراردادهای بیمه
ب 18. موارد زیر مثالهایی از قراردادهایی است که چنانچه انتقال ریسک بیمه ای آنها قابل ملاحظه باشد قردادهای بیمه محسوب می‌شوند:
الف. بیمه سرقت دارایی یا خسارت به آن
ب. بیمه مسئولیت تولید مسئولیت حرفه ای مسئولیت مدنی یا هزینه های قانونی.
پ. بیمه عمر و پیش پرداخت بابت مراسم تدفین با وجود اینکه مرگ قطعی است اما زمان وقوع فوت نامعلوم است یا در برخی انواع بیمه های عمر، ممکن است فوت در دوره تحت پوشش بیمه واقع شود.
ت. مستمری و مقرری بازنشستگی به شرط حیات یعنی قراردادهایی که رویداد آتی نامطمئن یعنی حیات مستمری بگیر یا بازنشسته را به منظور کمک به مستمری بگیر یا بازنشسته برای حفظ استاندارد معینی از زندگی جبران می‌کنند که در غیر این صورت بر زندگی او بطور نامطلوب اثر خواهد داشت.
ث. پوشش از کار افتادگی و دارویی
ج. تضمین ایفای تعهد تضمین درستکاری، تضمین حسن انجام کار و ضمانت شرکت در مناقصه (یعنی قراردادهایی که اگر طرف دیگر از عهده تعهد قراردادی خود برنیاید برای مثال تعهد احداث ساختمان جبران خسارت صورت می‌گیرد.
چ. بیمه اعتباری که بابت جبران خسارت وارد شده به دارنده آن به دلیل ناتوانی یک بدهکار مشخص در پرداخت در سررسید طبق شرایط اولیه یا الحاقی ابزار بدهی پرداختهای معینی را فراهم میکند ممکن است این قراردادها اشکال حقوقی مختلف مانند. تضمین، انواع اعتبار اسنادی قرارداد نکول ابزارهای مشتقه اعتباری با قرارداد بیمه داشته باشند. اما با وجود اینکه این قراردادها تعریف قرارداد بیمه را احراز میکنند در عین حال تعریف قرارداد تضمین مالی طبق استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ را نیز احراز می‌کنند و در دامنه کاربرد استاندارد بین المللی حسابداری ۱۳۲ و استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ و نه این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی قرار میگیرند به بند (۴ت مراجعه شود با وجود این هرگاه صادر کننده قراردادهای تضمین مالی در گذشته به صراحت اعلام کرده باشد که چنین قراردادهایی را به عنوان قراردادهای بیمه در نظر می‌گیرد و رویه های حسابداری قابل اجرا برای قراردادهای بیمه را بکار گرفته باشد صادر کننده میتواند استاندارد بین المللی حسابداری ۳۲ و استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ یا این استاندارد را برای قراردادهای تضمین مالی مزبور انتخاب کند و بکار گیرد.

ح. ضمانت نامه های محصول ضمانت نامه های محصول که توسط شخصی دیگر بابت کالای فروش رفته توسط تولید کننده، معامله گر یا خرده فروش صادر میشود در دامنه کاربرد این استاندارد بین المللی گزارشگری مالی قرار میگیرد. اما ضمانت نامه های محصول که بطور مستقیم توسط تولید کننده معامله گر یا خرده فروش صادر میشود در دامنه کاربرد این استاندارد قرار نمی‌گیرد، زیرا آنها در دامنه کاربرد استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۵ و استاندارد بین المللی حسابداری ۳۷ قرار می‌گیرند.

خ. بیمه مالکیت (یعنی بیمه در مقابل تعیین مشکلات در مالکیت زمین که هنگام انعقاد قرارداد بیمه معلوم نبوده است. در این مورد، رویداد بیمه شده، تعیین مشکل در مالکیت است و نه خود مشکل.

د. کمک سفر یعنی جبران نقدی یا غیر نقدی برای بیمه گذاران بابت خسارتهای تحمل شده حین مسافرت آنان بندهای ب۶ و ب ۷ به برخی از این قراردادها اشاره دارند.

ذ. اوراق قرضه حوادث طبیعی که در صورت وقوع رویدادی معین که بر صادر کننده اوراق قرضه آثار نامطلوب داشته باشد. پرداختهای اصل، بهره یا هر دو کاهش می‌یابد مگر اینکه این رویداد معین ریسک بیمه ای عمده ایجاد نکند، برای مثال هر گاه رویداد مزبور تغییر در نرخ بهره با نرخ مبادله باشد.

ر. سواپ بیمه و سایر قراردادهایی که مستلزم پرداخت بر مبنای تغییرات جوی جغرافیایی با سایر متغیرهای فیزیکی مختص یکی از طرفین قرارداد است.

ز. قراردادهای بیمه اتکایی

 
ب 19 .موارد زیر نمونه اقلامی است که قرارداد بیمه محسوب نمی‌شوند:
الف. قراردادهای سرمایه گذاری که قالب حقوقی قرارداد بیمه را دارند اما بیمه گر را در معرض ریسک بیمه قابل ملاحظه قرار نمی‌دهند مانند قراردادهای بیمه عمر که در آن بیمه گر ریسک قابل ملاحظه مرگ و میر را تحمل نمی‌کند این قراردادها ابزارهای مالی غیر بیمه ای یا قراردادهای خدماتی هستند. به بندهای ب ۲۰ و ب ۲۱ مراجعه شود).

ب. قراردادهایی که قالب حقوقی بیمه ای دارند اما تمام ریسکهای بیمه ای عمده را از طریق سازو کارهای غیر قابل فسخ و لازم الاجرا که پرداختهای آتی توسط بیمه گذار را به عنوان نتیجه مستقیم زبانهای بیمه شده تعدیل می‌کنند، به بیمه ه گ گذار بر می‌گردانند. برای مثال برخی قراردادهای بیمه اتکایی مالی یا برخی قراردادهای گروهی این قراردادها، به طور معمول ابزارهای مالی غیر بیمه ای یا قراردادهای خدماتی هستند به بندهای ب ۲۰ و ب ۲۱ مراجعه شود.

پ. خود بیمه گری، به عبارتی دیگر حفظ ریسکی که توسط بیمه قابل پوشش باشد از آنجا که هیچ توافقی با طرف دیگر انجام نشده است قرارداد بیمه وجود ندارد.

ت. قراردادهایی مانند قراردادهای شرط بندی که در صورت وقوع رویداد آتی نامطمئن مشخص مستلزم پرداخت می‌باشند، اما الزام نمی‌کنند. که تأثیر نامطلوب آن رویداد بر بیمه گذار به عنوان پیش شرط قراردادی برای پرداخت باشد. با این وجود، این موضوع مانع تعیین مبلغ پرداخت از پیش تعیین شده برای خسارت ناشی از رویدادی مشخص مانند فوت یا تصادف نمیشود به بند ب ۱۳ نیز مراجعه شود).

ث. ابزارهای مشتقه ای که یک طرف را در معرض ریسک مالی و نه ریسک بیمه ای قرار میدهند زیرا آن طرف را ملزم می‌کند. که تنها بر مبنای تغییرات یک یا چند نرخ بهره معین قیمت ابزار مالی قیمت کالا، نرخ ارز، شاخص قیمتها با نرخها، رتبه بندی اعتباری یا شاخص اعتباری یا متغیری دیگر مشروط بر اینکه در مورد متغیر غیر مالی این متغیر مختص یک طرف قرارداد نباشد، پرداختها را انجام دهد به استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ مراجعه شود.

ج. تضمین مرتبط با اعتبار یا اعتبار اسنادی قرارداد نکول ابزار مشتقه اعتباری یا قرارداد بیمه اعتباری که حتی اگر دارنده خسارت ناشی از عدم پرداخت بدهکار در سررسید را تحمل نکرده باشد مستلزم پرداختهایی است. (به استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ مراجعه شود).

چ. قراردادهایی که مستلزم پرداخت بر مبنای متغیرهای جوی جغرافیایی با سایر متغیرهای فیزیکی که مختص یک طرف قرارداد نیست است بطور معمول به عنوان ابزار مشتقه جوی نامیده می‌شود.

ح. اوراق قرضه حوادث طبیعی برای کاهش پرداخت اصل بهره یا هر دو برمبنای متغیر جوی جغرافیایی یا سایر متغیرهای فیزیکی که مختص یک طرف قرارداد نیست.

 
ب 20. چنانچه قراردادهای اشاره شده در بند ب ۱۹ داراییهای مالی یا بدهیهای مالی ایجاد کنند در دامنه کاربرد استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۹ قرار میگیرند. این موضوع به این معنا است که طرفهای قرارداد از روشی استفاده می‌کنند که گاهی اوقات حسابداری سپرده نامیده میشود و در برگیرنده موارد زیر است:
الف. یک طرف ما به ازای دریافتی را به جای درآمد عملیاتی به عنوان بدهی مالی شناسایی می‌کند.
ب. طرف دیگر ما به ازای پرداختی را به جای هزینه به عنوان دارایی مالی شناسایی می‌کند.

ب 21. چنانچه قراردادهای اشاره شده در بند ب ۱۹ داراییهای مالی یا بدهیهای مالی ایجاد نکنند، استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۵ کاربرد دارد. طبق استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۱۵ درآمد عملیاتی زمانی طی زمانی شناسایی میشود که واحد تجاری با انتقال کالا یا خدمت تعهد شده به مشتری به مبلغ ما به ازایی که واحد تجاری انتظار دارد نسبت به دریافت آن محق باشد تعهد عملکردی را ایفا می‌کند.

ریسک بیمه ای عمده
ب 22. یک قرارداد تنها در صورتی قرارداد بیمه است که ریسک بیمه ای عمده را منتقل کند. بندهای ب ۸ تا ب ۲۱ ریسک بیمه ای را مطرح می‌کند. بندهای زیر ارزیابی عمده بودن ریسک بیمه ای را توضیح می‌دهد.

ب 23. ریسک بیمه ای تنها در صورتی عمده است که رویداد بیمه شده در هر حالتی بتواند موجب پرداخت منافع اضافی قابل ملاحظه توسط بیمه گر شود، به جز حالتهایی که فاقد ماهیت تجاری است یعنی اثر مشخص بر اقتصاد معامله نداشته باشد. اگر در وضعیتهایی که ماهیت تجاری دارد منافع اضافی قابل ملاحظه قابل پرداخت باشد ممکن است شرط جمله قبل احراز شود حتی در صورتی که رویداد بیمه شده، بسیار غیر محتمل باشد یا حتی اگر ارزش فعلی جریانهای نقدی احتمالی مورد انتظار یعنی موزون شده بر اساس احتمال) بخش کوچکی از ارزش فعلی تمام جریانهای نقدی قراردادی باقیمانده مورد انتظار را تشکیل دهد.

ب 24. منافع اضافی مندرج در بند ب ۲۳ به مبالغی اشاره دارد که مازاد بر مبالغی است که در صورت عدم وقوع رویداد بیمه شده، قابل پرداخت خواهد بود به جز حالتهایی که فاقد ماهیت تجاری است. آن مبالغ اضافی شامل مخارج مدیریت ادعاها و مخارج ارزیابی ادعاها است اما شامل موارد زیر نیست :

الف. ناتوانی در متعهد کردن بیمه گذار بابت خدمات آتی برای مثال در قرارداد بیمه عمر همراه با سرمایه گذاری، فوت بیمه گذار به این معنی است که بیمه گر دیگر نمی‌تواند خدمات مدیریت سرمایه گذاری انجام دهد و حق الزحمه ای جهت انجام آن وصول کند. اما این زبان اقتصادی برای بیمه گر منعکس کننده ریسک بیمه ای نیست و در واقع همانند مدیر صندوق سرمایه گذاری مشترک در ارتباط با فوت احتمالی مشتری ریسک بیمه ای متحمل نمی‌شود. بنابراین در ارزیابی میزان ریسک بیمه ای منتقل شده طبق قرارداد زبان بالقوه کارمزد آتی مدیریت سرمایه گذاری مربوط تلقی نمی‌شود.

ب. صرف نظر کردن از مخارجی که در صورت فسخ یا واگذاری محقق میشود. از آنجا که قرارداد تعهدات را ایجاد می‌کند ب صرف نظر کردن از این تعهدات خسارت بیمه گذار را بابت ریسکهای قبلی جبران نمی‌کند. بنابراین، تعهدات مزبور در ارزیابی میزان ریسک بیمه ای که طبق قرارداد منتقل میشود، مربوط تلقی نمی‌شود.

پ. پرداخت مشروط به رویدادی که موجب زبان عمده ای برای دارنده قرارداد نمی‌شود. برای مثال قراردادی را در نظر بگیرید که صادر کننده را ملزم می‌کند در صورت خسارت فیزیکی به دارایی که موجب زبان اقتصادی ناچیز به میزان یک واحد پولی برای دارنده میشود یک میلیون واحد پولی پرداخت کند. در این قرارداد دارنده ریسک ناچیز از دست دادن یک واحد پول را به بیمه گر منتقل میکند همزمان این قرارداد ریسک غیر بیمه ای ایجاد میکند یعنی در صورت وقوع رویدادی معین بیمه گر ناچار به پرداخت ۹۹۹، ۹۹۹ واحد پول است. از آنجا که صادر کننده ریسک بیمه ای عمده ای را از دارنده نمی‌پذیرد این قرارداد قرارداد بیمه ای محسوب نمی‌شود.

ت. بازیافتهای احتمالی بیمه اتکایی بیمه گر این موارد را جداگانه به حساب منظور می‌کند.

ب 25. بیمه گر باید به جای توجه به سطح اهمیت در صورتهای مالی اهمیت ریسک بیمه ای را برای هر قرارداد ارزیابی کند. بنابراین، ممکن است حتی اگر احتمال زبانهای با اهمیت برای کل قراردادها حداقل باشد ریسک بیمه ای قابل ملاحظه باشد. ارزیابی بر حسب هر قرار داد، طبقه بندی قرارداد به عنوان قرارداد بیمه را آسان تر میکند. با وجود این، اگر تمام قراردادهای کوچک تقریباً همگن، به عنوان قراردادهایی شناخته شوند که همگی ریسک بیمه ای را منتقل می‌کنند ضرورتی ندارد بیمه گر برای تشخیص چند قرار داد غیر مشتقه که ریسک بیمه ای ناچیزی را انتقال میدهند هر قرارداد را بصورت مجزا بررسی کند.

ب 26. از بندهای ب ۲۳ تا ب ۲۵ مشخص میشود در صورتی که قرارداد منافع فوت را بیش از مبلغ قابل پرداخت در زمان زندگی بپردازد قرارداد، قرارداد بیمه است مگر اینکه منافع اضافی فوت ناچیز باشد به جای ارجاع به تمام قراردادها، قضاوت در این مورد، با استناد به قرارداد مذکور صورت میگیرد. همان طور که در بند ب ۲۴ (ب) اشاره شد در صورتی صرف نظر کردن از حذف تعهدات فسخ یا واگذاری در این ارزیابی منظور نمی‌شود که این صرف نظر کردن خسارت بیمه گذار را بابت ریسکهایی که از قبل وجود دارد، جبران رتیب قرارد رداد مستمری سالانه که مبالغ منظمی را بابت بقیه زندگی بیمه گذار می‌پردازد قرارداد به بیمه محسوب می‌شود. مگر اینکه مجموع پرداختهای مادام العمر، ناچیز باشد.

ب 27. بند ب ۲۳ به منافع اضافی اشاره دارد. در صورتی که رویداد بیمه شده زودتر واقع شود و پرداخت بابت ارزش زمانی پول تعدیل نشود. ممکن است منافع اضافی مزبور، شامل الزام به پرداخت زودتر منافع شود. یک نمونه در این خصوص بیمه تمام عمر به مبلغی ثابت است به عبارتی دیگر، بیمه ای که در هر زمانی که بیمه گذار فوت کند منافع ثابتی بابت فوت فراهم میکند بدون وجود تاریخ انقضا برای پوشش بیمه مسلم است که بیمه گذار فوت خواهد کرد اما تاریخ فوت نا معلوم است. بیمه گر در هر یک از قراردادهایی که متحمل زبان خواهد شد حتی اگر در مورد مجموع قراردادها زبان کلی وجود نداشته باشد.

ب 28. اگر قرارداد بیمه به جزء سپرده و جزء بیمه تفکیک شود اهمیت انتقال ریسک بیمه ای با توجه به جزء بیمه ارزیابی می‌شود. اهمیت ریسک بیمه ای منتقل شده توسط ابزار مشتقه تعبیه شده با توجه به ابزار مشتقه تعبیه شده ارزیابی می‌گردد.

تغییر در سطح ریسک بیمه ای
ب 29. برخی قراردادها در آغاز هیچ گونه ریسک بیمه ای را به صادر کننده انتقال نمی‌دهند هر چند ریسک بیمه ای در تاریخی پس از آن منتقل می‌شود. برای مثال قراردادی را در نظر بگیرید که بازده سرمایه گذاری معینی ایجاد میکند و برای بیمه گذار این اختیار وجود دارد تا عواید سرمایه گذاری را در سررسید صرف خرید مستمری به شرط حیات به نرخهای سالانه جاری مستمری کند که توسط بیمه گر، در زمان اعمال اختیار توسط بیمه گذار برای سایر مستمریهای جدید مطالبه می‌شود. این قرار داد تا زمانی که اختیار اعمال شود، هیچ ریسک بیمه ای را به صادر کننده منتقل نمی‌کند زیرا بیمه گر با توجه به مبنایی که نشان دهنده ریسک بیمه ای انتقال داده شده به او در آن زمان است برای قیمت گذاری مستمری آزاد است. با وجود این در صورتی که قرارداد نرخهای مستمری یا مبنای تعیین نرخهای مستمری را مشخص کند قرارداد ریسک بیمه ای را در شروع به بیمه گر منتقل می‌کند.

ب 30 .قراردادی که واجد شرایط یک قرارداد بیمه است تا زمانی که تمام حقوق و تعهدات ایفا شود یا منقضی شود به عنوان قرارداد بیمه باقی می‌ماند.

منبع مطالب : سایت سازمان حسابرسی